هوش مصنوعی: چشمان کینه‌جو همچون لشکری است که همواره باعث بدبختی و مشکل می‌شود، و ابروی سیاه او نمادی از سلطه و قدرت است.

هوش مصنوعی: عشق او با تمام قدرت به جان و دل من حمله‌ور شد، زمانی که شب به تدریج از سمت شرق بیرون می‌آید و نیروهای خود را به حرکت درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: به خاطر جدایی از او دچار رنج و عذاب شدم و به امید دیدار و وصال او، در عمق دریا غرق شدم.

هوش مصنوعی: جانم از غم آن نرگس غمگین، به شدت ناراحت شده است و از قله‌ی قد بلند آن سنبل، بار دوگانی بر دوش من افتاده است.

هوش مصنوعی: این درد و رنجی که به من رسید، از جانب خودم به وجود آمد. چشمان من گناه کرده‌اند و دل من بدون اینکه تقصیری داشته باشد، به درد آمده است.

هوش مصنوعی: ای دل، اینکه تو مرا از این دردها راحت کنی و ای چشمانم، چرا اینقدر گریه می‌کنی؟ به اندازه‌ای که نمی‌توانم از این چاه تاریکی که در آن به سر می‌برم، بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: وقتی به قامت بلند و زیبای دیگران نگاه می‌کنی، توجه کمتری به چهره‌های زیبا می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای دل، تو هم بی‌گناه نیستی، زیرا به خاطر دیدن اولین بار از راه خود خارج شدی.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که چهره‌ای زیبا و دلربا در برابر تو قرار بگیرد که به اندازه‌ی هزاران زهرا و هزاران ماه زیبا باشد، باز هم تنها ظاهری از زیبایی است و به عمق عشق و احساسات نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر دلیلی برای وجودت نیست، پس چرا در زمان به دام زلف او گرفتار شده‌ای و به او پناه آورده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای دل، اکنون از این وابستگی و دردش شکایت کن، زیرا این وضعیت، نهایت بی‌ادبی و ناچیزی را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: زمانی که فردی به جهل و خودخواهی دچار شود و بی‌ادب گردد، باید او را به‌طور مناسب از قید و بندهای آزادی‌اش جدا کنند و به زندان پادشاه ببرند تا ادب بیاموزد.