هوش مصنوعی: من در جایگاه عالی و مرفه، همچون یک سلطان معروف هستم و با وجود این که در قالب انسان زندگی می‌کنم، دارای روحی ملکوتی و الهی هستم.

هوش مصنوعی: من در این دنیای انسانی از گل و خاک به وجود آمده‌ام، اما از نظر روح و دل از جهانی دیگر آمده‌ام.

هوش مصنوعی: من در این دنیا چیز زیادی ندارم و فقط به خاطر یاد تو و عشق به تو هست که زندگی می‌کنم. خودم را فراموش کرده‌ام و فقط به تو فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در حالتی از وجود و فنا به خدا هستم؛ هم مانند خورشید و هم مانند ماه، هم درخت و هم میوه.

هوش مصنوعی: از این پس، آخرین گل نازک و زیبا باعث شد تا این چهره‌ام تیره و ناخوشایند شود، وگرنه بر اساس آینده‌ی خوشبخت، من از نخستین گوهر خودم به‌خوبی مطلع بودم.

هوش مصنوعی: زنگ و صدای مؤذن می‌گوید که باید توجه کنید، هرچند ظاهر من متفاوت است، اما در اصل و حقیقت یکی هستیم.

هوش مصنوعی: فرزند نافرمان من از جانم پیروی می‌کند، زیرا من پدرش هستم و او را تربیت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در جایی که عشق بدون هیچ‌گونه ملاحظه و یا ترسی حمله‌ور می‌شود، من هم هستم، و در جایی که فقر به شدت می‌تازد و با تمام قدرت خود می‌جنگد، باز هم من در آنجا حضور دارم.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه زوال دانایی فرارسد و اسفندیاران دچار سردرگمی شوند، بهارِ فضیلت‌ها را می‌بینم که با مهارت‌های هنری‌ام به عرصه می‌آید.

هوش مصنوعی: سایر چیزها را جز زوال و نابودی از این سفرهٔ رنگین چیزی به دست نیاوردم؛ زیرا در این دنیا، ما همچون مهمان هستیم.

هوش مصنوعی: از نیرنگ‌های دنیا، غم و اندوه من شده است محل و جایی برای سکونت. انگار که من خودم پسر خرو علوی هستم.

هوش مصنوعی: من دربارهٔ مقام عالی و ستایش‌شدهٔ جهانی سخن گفتم، زیرا از فرستادهٔ پروردگار بهشت، خود را ستایش‌شده‌تر می‌یابم.

هوش مصنوعی: من یک پیام‌آور دارای دانش و فهم عمیق از سوی خداوند هستم و به شایستگی می‌توانم از عقل بزرگ و برتر خود سخن بگویم.

هوش مصنوعی: ای یاوری که به فقیران کمک می‌کنی و راهنمایی برای کسانی که در مسیر زندگی گم شده‌اند، من هم با دل شکسته و بی‌کسی از آن سوی راه به تو روی آورده‌ام.

هوش مصنوعی: بال و پرم را دیگر بده، مکانم شاد و سرسبز باش زیرا در این قفس تنگ، من مرغی هستم با پرهای شکسته.

هوش مصنوعی: از عشق تو، هنری به من عطا کرده‌ای و از فقر، تاج و کمر به من بخشیده‌ای. ای پادشاهی که اثرگذار و مهربانی، لطفی که تو بر من کرده‌ای، در واقع بر من بی‌اثر است.