هوش مصنوعی: آتش آسمان بدنم را سوزانده است و افسوس که از چشمانم هیچ آبی نمی‌ریزد. نمی‌توانم غم را از ریشه بکنم و این برای من حسرت است.

هوش مصنوعی: من که از سلامتی و آسودگی خاطر در جسم خود بهره‌مند بودم، حالا چنان در عجز و نیاز هستم که بدنم به این وضعیت افتاده، این موضوع برایم بسیار دردناک و تأسف‌برانگیز است.

هوش مصنوعی: این آسمان با نیرنگ خود، لباس رنگارنگی از عافیت را از تن من برداشت، و حالا افسوس که چه بر سر من آمده است.

هوش مصنوعی: دست تقدیر مرا در دام غم گرفتار کرده و کسی در اطراف نیست که بتوانم به او تکیه کنم یا از شرش رها شوم، و این واقعا برایم مایه تأسف است.

هوش مصنوعی: من که در محله خوشبختی زندگی می‌کردم، حالا سرزمین وسیع غم برایم شده است، افسوس بر من.

هوش مصنوعی: مانند گلی که در باغی زیبا شکفته است، من در چمن می درخشم. اما متأسفانه، باد مهرگان به من خسارت زده و موجب ناآرامی‌ام شده است.

هوش مصنوعی: در بوستان، بلبل و زاغ به نغمه‌سرایی مشغول‌اند، اما من مانند بلبل در غم و اندوه‌ام و این برایم افسوس‌انگیز است.

هوش مصنوعی: پیمانه‌ای که در اختیار افراد پایین‌مرتبه قرار می‌گیرد، سرشار از خوشی و شادابی است، اما من چرا باید به دنبال دل‌خوشی و شادی باشم، که در دل من حسرتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: من قبلاً این‌طور نبودم، پس چرا اکنون به این شکل تغییر کرده‌ام؟ من چه کسی هستم که چنین احساساتی نسبت به خدا دارم، در حالی که این من نیستم و از این بابت افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: بوالحسن، شاه من است و محله‌ی رضا، محل پناه من است. پس چرا باید به افراد بی‌اهمیت توجه کنم و افسوس بخورم؟

هوش مصنوعی: آفرینش جهان از کاخ او (خدا) گسسته شده و در دلم شوقی هست که چرا من باید در کنار دروازه دیگران بنشینم و خودم را کوچک کنم. افسوس بر من که چنین می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در دل غم آسمان را می‌خورم و حرفی نمی‌زنم، افسوس که چه حالی دارم.