هوش مصنوعی: تا زمانی که بر فراز ری باشم، حال من خراب و در حال فقر و تنگدستی است و دلم پر از ناله و آه است.

هوش مصنوعی: آیا نوشته‌های من شوخی و بی‌محتواست، یا اینکه استدلال‌هایم واقعاً جدی و محکم‌اند؟

هوش مصنوعی: یا خود من هستم که در تدبیر ضعیفم، یا اینکه شخصیت من به قدری نحیف و ناتوان است که نتوانسته‌ام قدرت لازم را در زندگی‌ام داشته باشم.

هوش مصنوعی: یا مثل گروهی از افراد پست که هر روز به خاطر بی‌ارزش‌ها و افراد بی‌نظیر به کاخ‌هایشان می‌روند.

هوش مصنوعی: آیا من همچنان باید در رواق انتظار بزنم و در انتظار فرمان باشم، یا باید به سلطنتی که در آن زندگی می‌کنم، برای کسب روزی و نیازهایم دست دراز کنم؟

هوش مصنوعی: اینها همه موضوعاتی سطحی و بی‌اهمیت هستند، پس چرا در شیراز، هر نادان و جاهلی خود را صاحب‌نظر می‌داند و بر نظر می‌زند؟

هوش مصنوعی: من جرم بزرگی دارم، زیرا در این سرزمین مردم دیگرگونه‌ای هستند و من با آنها متفاوت هستم.

هوش مصنوعی: من همیشه در خطر هستم چون نمی‌دانم از چه کسی باید بترسم و این خطر به دلیل وجود افرادی است که ممکن است ناپاک و فریبنده باشند.

هوش مصنوعی: من نه فرمانده گروهی از مردم عادی هستم و نه نگهبان منافع ویژه و خاص.

هوش مصنوعی: به دلیل رفتار نیکو و شایسته‌ای که از رادمردان می‌بینم، به این نتیجه رسیدم که به دور از جامعه و در خانه خودم بمانم.

هوش مصنوعی: روزی مرا به تبعید می‌فرستد، و روزی دیگر، فردی نادان مرا مورد اتهام قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از ناآگاهی مردم انتقاد می‌کنم، چون خودم فردی با هنر و سخن هستم.

هوش مصنوعی: من به خاطر این که در کلام یگانه زمانه‌ام و در هنر بی‌نظیر دوران به شمار می‌روم، به خود می‌بالم.

هوش مصنوعی: زیرا می‌خواهم با هنر خود، احساسات و معانی عمیق وجود انسان را بر روی صفحه بیاورم.

هوش مصنوعی: چند قرن بعد، من مانند خورشید از میان دیگران نمایان و درخشان خواهم شد.

هوش مصنوعی: من با سخنان و نوشته‌هایم مانند خورشید، روشنی‌بخش ایرانم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی‌ها و دشواری‌ها، من هم به هنر و هم به جنگیدن تسلط دارم.

هوش مصنوعی: این نتیجه‌ی ناامیدی من است که در هر قدمی به شکست می‌خورم، مانند پسر سعدی.

هوش مصنوعی: من در میان این جمع از خودم پنهانم و در دل می‌گویم که وضعیتم شبیه به نازکترین و ظریف‌ترین موضوعات است.

هوش مصنوعی: به جمع دزدان که می‌روم، نه می‌گویم که من دزدی هستم و نه آنقدر بی‌پروا هستم که پنهان شوم.

هوش مصنوعی: من نه فریبکار و نیرنگ‌باز هستم و نه اهل نمایش و دسیسه.

هوش مصنوعی: سخنان من همچون آتش روشن و پرتاب کننده است و پاکی و بی‌آلایشی من همچون آب است.

هوش مصنوعی: من شخصیت و فضیلت خود را با کارهای زشت افراد پایین نمی‌آورم و به خاطر روزی خود هیچ‌گاه خودم را پایین نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: از فکر و اندیشه‌ام نیازهای جسمی‌ام تأمین می‌شود و از دردهای بدنی، آرامش روح‌ام به‌دست می‌آید.

هوش مصنوعی: ای کاش، انگشتانم چون سوهانی قوی و محکم بودند تا بتوانند به خوبی قلم‌زنی کنند.

هوش مصنوعی: ای دریغا که من خیلی گردش کرده‌ام، اما پایم همچون دو سندان سخت و سنگین است و نمی‌تواند پیش برود.

هوش مصنوعی: نه افکارم خوابشان برده و نه چشمانم به خواب رفته‌اند.

هوش مصنوعی: سال‌ها به این صورت گذشت که من در تعب و رنج به سر بردم و هفت پایه وجودم تحت فشار بود.

هوش مصنوعی: گاه من در دربار خسرو هند به نوازش و هنر پرداخته‌ام و گاه در برابر قیصر روس، با دندان‌های تیز و قدرت ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: من به خاطر دشمنی‌های کسانی که آزادی را نمی‌خواهند، در برخی جاها از جمله ری و خراسان در رنج و سختی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: امروز عمید (دستیار) ملک شاهنشاه زبانم را بسته و اجازه نمی‌دهد چیزی بگویم که شایسته و با ارزش باشد.

هوش مصنوعی: حسن بن یوسف فرخ، همانی است که از قهر و خشم به زمین افتاده و در جایی با مقام والای خود در سرزمین کنعان قرار دارد.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم به دشمنانم اجازه دهم که به خواسته‌هایشان برسند، حتی اگر این کار من را به سختی و ناامیدی بیندازد.

هوش مصنوعی: این درد بزرگ‌تر این است که در ظاهر به صفاتی چون فلان و بهمان شناخته می‌شوم.

هوش مصنوعی: من بدون اینکه گناهی کرده باشم مورد سرزنش قرار گرفته‌ام، گویی که انگشت اتهام مردم به سمت من است و از این که آن‌ها را رنجانده‌ام پشیمانم.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام در انتظار وصال تو سپری شد و از دنیای فانی و نامساعد گذر کردم. درد و شکایت من از این حسرت عمیق است.

هوش مصنوعی: در میانهٔ چالش‌ها و تنگناهای آزادی، روح و جسمم خسته و فرسوده شده است.

هوش مصنوعی: شمشیر حادثه‌ها پیوند من را پاره کرد و تیرهای بلا بر سینه‌ام فرود آمد.

هوش مصنوعی: گفتم شاید بتوانم با قدرت قانون، آزادی را در جایگاه معتبر و برجسته‌ای قرار دهم.

هوش مصنوعی: امروز به حدی دچار احساس و حالتی هستم که نمی‌توانم قلم را بر روی کاغذ به آزادی حرکت دهم.

هوش مصنوعی: ای آزادی عزیز، تو که خوشبختی، هرگز از نزدیکی و همراهی تو دور نخواهم شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من تو را به نزد خود دعوت کنم یا تو مرا به حضور خود بخوانی.