هوش مصنوعی: ناامیدی و غم زمانه به شدت من را درگیر کرده است و به خاطر بی‌وفایی و ناپایداری شانسم، زندگی‌ام تحت فشار است.

هوش مصنوعی: سرنوشت به من فرصتی نداد و به نوعی توافقی کردم که من بخوابم و او خودش از من مراقبت کند.

هوش مصنوعی: حال بخت من خوابیده است و من مانند عاشقانی که در انتظار معشوق نشسته‌اند، به یاد او ناله و آوازی سر می‌دهم.

هوش مصنوعی: وقتی که بخت من بد می‌شود، چرخ زمان مرا در خواب می‌بیند و بر روی غم‌های من غم‌های دیگری نیز می‌افزاید.

هوش مصنوعی: آیا ای آسمان شادی، آخرین غم را با این شراب مرا ناراحت نکن.

هوش مصنوعی: حال من در برابر تو مانند آهنی سخت است؛ هرچند که اکنون در مشت تو گرفتار هستم.

هوش مصنوعی: من همچون بلبل در باغ نظم هستم و قلمم مانند نغمه‌ای دل‌نواز، احساسات و افکارم را به زیبایی می‌نویسد.

هوش مصنوعی: آری، چون مهارت‌های واقعی و ارزشمند در دستم دارم، به همین دلیل است که بازار کارم کساد و کساد است.

هوش مصنوعی: در میان تغییرات زمان، امید من به کلمات و نوشته‌ها وابسته است، هرچند که گاهی به مانند ابرهای بهاری، ناپایدار و fleeting به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: در روزگار سخت و دشوار خود، اگرچه حالا احساس خوبی دارم، اما طبع و شخصیت من مانند دریای عمان گسترده و عمیق است.

هوش مصنوعی: اگر آسمان به من ابر نیسانی نیفکند، پس چرا در صفحه بگذارم و جواهر افشانی کنم؟

هوش مصنوعی: اگر احساس درونی‌ام به اندازه دریاهای عمان عمیق نیست، پس دلیل چیست که به زبان من این‌گونه بی‌وقفه سخن می‌گوید؟