هوش مصنوعی: سرانجام، اشک‌هایم مانند سیلاب از چشمانم سرازیر شد و یارانم تصمیم گرفتند که به من کمک کنند، زیرا آب از سرم گذشته و دیگر نمی‌توانم خودم را نجات دهم.

هوش مصنوعی: من همچون آتشی سوزان هستم و این دنیای آتش‌پرست همیشه مرا در زیر خاکستر پنهان می‌کند.

هوش مصنوعی: آه من که به شدت داغ و سوزان است، مانند موم می‌تواند ذوب شود اگر یاجوج به دیوار اسکندر نزدیک شود.

هوش مصنوعی: اگر لباس و کفش و سر نداشتی، مثل گیاهی خشک که به یکباره از زمین کنده می‌شود، وزنم را بیشتر کردی و مرا از جا کنده‌ای.

هوش مصنوعی: ای کاش روزی این طوفان بی‌رحم را از جا کنده و به درون خانهٔ محبوبم بیندازی.

هوش مصنوعی: از غم اینکه تو را نمی‌بینم، بدن من مثل مو نازک و لاغر شده است. هیچ‌کس نمی‌تواند مرا ببیند چون خیلی لاغر شدم.

هوش مصنوعی: اگر با محبت و رحمت به من نگاه کنی و مایل باشی به من توجه کنی، برایت دشوار نیست که با این جسم لاغرم، احساسات و افکارم را به تو منتقل کنم.

هوش مصنوعی: من با نسرین و سیسنبر هم‌نشین شدم، چون این دو دوست از چهره و موهایم داستان‌ها را برای دیگران می‌گویند.

هوش مصنوعی: اگر از نزد خانم عبور کنی، می‌بینی که در پیش مرز گل، گیاهان به زیبایی دور نسرین و سیسنبر پیچیده‌اند و جلوه خاصی به آن‌ها بخشیده‌اند.

هوش مصنوعی: تو به سوی من آمدی و این باد بهانه‌ای شد برای حسرت ورزیدن رقیب، تا این که کار من به داور بیفتد.

هوش مصنوعی: من گنجی پیدا کردم، اما از این می‌ترسم که در روز قیامت بخواهم در برابر داور با این گنج به محاکمه کشیده شوم.

هوش مصنوعی: اگر خیال تو بر سر من نبود و نیت تو در این مکان خالی وجود نداشت، جان من مدام به سراغ تو می‌آمد.

هوش مصنوعی: دوستان از این سرزمین رفته‌اند و رقبای من نیز با تعهد و تلاش تلاش می‌کنند که شاید شاه از این کشور مرا اخراج کند.

هوش مصنوعی: اگر در مصر و شام باشم یا در بغداد، همیشه به خاطر محبت و قدردانی، به من احترام می‌گذارند و جایگاهی ویژه برایم قائل می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر به سمت برلین، پاریس و لندن بروم، نام و اعتبار دانش و فضیلت من، کیسه‌ام را از طلا و نقره پر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به خاطر هم‌زبانی و پیوند با کابل، به من افتخار دهند، کسانی که ادب را دوست دارند، بر سر من افسر بگذارند.

هوش مصنوعی: اگرچه دشمن پست مرا از ترکستان دور کند، اما با این حال در میان ازبک‌ها و تاجیک‌ها مقام و جایگاه من همچنان حفظ خواهد شد.

هوش مصنوعی: خانه و زندگی من در دیاری به نام خوقند و فرغانه است و آبشخورم در کنار جیحون و آمویه قرار دارد.

هوش مصنوعی: من دوستانی دارم در سرزمین‌های صقلاب و روم که وفاداری آن‌ها همچون جانشان برای من مهم و ارزشمند است.

هوش مصنوعی: هرجا که قلم به دست بگیرم و زبانم را باز کنم، دانایان از همدیگر می‌فهمند که من چه می‌گویم.

هوش مصنوعی: در سخن پارسی امروزی، من در جایگاه نخست قرار دارم و توانایی‌های مختلفی دارم که بسیاری از زیبایی‌ها را برای من به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: هر زمانی که زبان فارسی زنده باشد، من نیز زنده خواهم بود. حتی اگر دشمنت با خنجر به من حمله کند و مرا زخم بزند، باز هم وجودم ادامه خواهد یافت.

هوش مصنوعی: من در هر هنری پیشینه دارم و مانند اسب تازی نجیب هستم، اما در این دنیا که به قهر و حسد پرورش می‌یابد، به ناچار مورد بی‌مهری قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: هرگاه دانش با ارزش و گرانبها باشد، اربابان و کارفرمایان دانشمندان آن را ارجمند و محترم می‌شمارند، درست مثل ارزشی که برای من قائل اند.

هوش مصنوعی: زمانی که ناگهان شهر و دیار از هم پاشید، سکه‌های بی‌ارزش و بی‌کیفیت آسمان بر زمین افتادند، درست مانند سکه‌ای که هیچ ارزش و اعتباری ندارد.

هوش مصنوعی: در میدان آزادی، حرکتم بسیار سریع و تند است، اما به خاطر کج روی و نادرستی دنیا، حالا من تنبیه می‌شوم و به زندان می‌افتم.

هوش مصنوعی: به دلیل گفتارهای بد و ناپسند افرادی که به من حسادت کردند، در نظر پادشاه ارزش و اعتبارم زیر سؤال رفت و به مقام و جایگاهم آسیب زد.

هوش مصنوعی: سال‌ها طول می‌کشد تا کسی پیدا شود که بتواند به خوبی و زیبا حرف‌های مرا در قالب شعر یا نثر بیان کند تا نشان دهد که همسرم چه معنایی برای من دارد.

هوش مصنوعی: با این حال، از رفتار ناهنجار می‌گویید که بزرگان جامعه، به من که در این کشور هستم، به چشم یک عضو اضافی می‌نگرند.

هوش مصنوعی: در مورد من فقط مرگ تدریجی را قبول کردند، چرا که این‌گونه به غم و اندوه در زندان به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: مردم از این مرگ ناگهانی و طولانی، ای کاش در یک لحظه پیراهنم پر از خون می‌شد.

هوش مصنوعی: ای حسرت، مرگ چقدر نزدیک است! از این‌ همه زمان زندگی، هر تار موی من مانند تیغ بر بدنم می‌زند و آزارم می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای کاش در یک لحظه محبت، هم دشمنان و هم دوستان با تیرهای خود بر این بدن نحیف من بریزند.

هوش مصنوعی: بار سوم است که در این چاله خطرناک حضور دارم، و باید با موجودات وحشی هم‌صحبت شوم و همسرم را نیز در اینجا دارم.

هوش مصنوعی: لعنت خدا بر کسانی که کینه دارند، بدگویی می‌کنند و حسود هستند؛ چون این سه ویژگی باعث شده‌اند که این مصیبت بر من غلبه کند.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد بچه‌ها می‌افتم، اشک‌هایشان از چشمانم جاری می‌شود و احساساتشان مرا احاطه می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر به یاد دوستانم آهی بکشم، آن دود آه به دور من می‌پیچد و وارد گلوی من می‌شود، مانند اژدها.

هوش مصنوعی: رنج دوری از دوستان، مشکلات حبس و نگرانی درباره کودکان در حالتی که هیچ چیزی ندارم، من را به شدت آشفته و نگران کرده است.

هوش مصنوعی: عشق و شهرت و generosity و بی‌نیازی من را که درویش کرده، وگرنه خزانه‌هایم پر از جواهرات است.

هوش مصنوعی: من حاضر هستم که برای گرفتن وامی هر چیزی که در خانه‌ام دارم، از فرش و وسایل گرفته تا هر چیز دیگر، بفروشم؛ حتی اگر این کار باعث خالی شدن خانه‌ام شود، چون می‌خواهم برای یک روز غذا و مایحتاج خود را تأمین کنم.

هوش مصنوعی: من اکنون از داشتن چنین درویشی بسیار خوشحالم و امیدوارم که بهار سایه‌ای کج و ناپسند بر من نیفکند.