هوش مصنوعی: من در آرزوی آن بودم که یک ماه تمام روزه بگیرم تا فرصتی دست دهد و یک بار بر لب آن پسر ترک بوسه‌ای بزنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم ابتدا از لب‌های شیرین او بوسه‌ای مثل بوسه‌های عید بزنم، و سپس پس از سی روز دوباره از او بوسه‌ای بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر کسی بگوید که یک بوسه بیشتر از آنچه که هست نمی‌زنم، پس از این به من چه می‌خواهی؟ من در این خانه به روش خاص خودم زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در آن زلف معشوق، من همچون موسیقی ای چنگ می‌زنم و تلاش می‌کنم تا او را به اوج برسانم. من بوسه‌ای می‌زنم و این بوسه تبدیل به عشق و محبت می‌شود.

هوش مصنوعی: هفته پیش، در حین فکر کردن به رابطه‌ام، وقتی صبح با نشاط و امید به سمت دوست عزیزم حرکت کردم، به این نتیجه رسیدم که باید از خودم محافظت کنم.

هوش مصنوعی: دیدم که از رنج گرمای روز به شدت ناراحت شده و به قدری کلافه است که اگر بخواهی می‌توانی او را به راحتی ببری و جاهای دیگر ببینی.

هوش مصنوعی: برای توصیف زیبایی کسی، شاعر می‌گوید که او به اندازه‌ی هلال ماه در روزهای اول می‌درخشد و چهره‌اش مانند قمر در انتهای دو هفته است. زیبایی او به قدری دلنشین و دل‌فریب است که می‌توان او را با زیبایی ماه مقایسه کرد.

هوش مصنوعی: می‌گوید که می‌دانم تو از من بوسه‌ای مثل عید می‌طلبی، اما اینکه بوسه را از این لب خشک بگیری، چه اندازه و چه خطری دارد.

هوش مصنوعی: من از شدت تشنگی و روزه داری، هر چه توانستم چنان سختی کشیدم که لب‌هایم به خشکی و بی‌آبی شبیه لالهٔ پژمرده شدند.

هوش مصنوعی: سپاس خدای را که زود از نزد ما رفت و این درد عاشقان را به جا گذاشت که در او اثر کرده است.

هوش مصنوعی: بیایید بلند شویم و از شراب دل‌انگیز بهره ببریم، دیگر چه زمانی باید از ماه دوری کنیم؟

هوش مصنوعی: به او گفتم که اگر می‌خواهی مشروبات بنوشی، من باده‌ای دارم. پس دیگر در جستجوی باده نرو و خودت را خسته نکن.

هوش مصنوعی: من حجره را دوباره تزئین و آماده کرده‌ام تا بتوانم چنگ و دف و نوازنده را برای جشن و شادی فراهم کنم.

هوش مصنوعی: دوش نوشیدنی‌ای خریدم از فروشنده‌ای که باده‌اش خالص و زلال بود، مانند دلی که خوشبخت و پر از جواهرات ارزنده است.