هوش مصنوعی: شب تاریک به خیمه‌ای سایه افکنده و در آن را گشوده‌اند، و از هر سو دامن خیمه پایین آمده است.

هوش مصنوعی: روز در حالی که از درون خیمه بیرون می‌آید، به عمد سقف خیمه را آتش می‌زنید و جابجا می‌کنید.

هوش مصنوعی: گفتی کسی در سطح آب عمیق، سیصد هزار گل نرگس زیبا را پخش کرده است.

هوش مصنوعی: ای خدا، آن کسی کجاست که مانند شب در جام حیات بریزد و به گویی مانند ستاره ناهید در دل شب تابش کند؟

هوش مصنوعی: زمانی که بلور پر از مایع شود و آن را به جلو ببری، گویی که در نور آفتاب گل سرخی در حال شکفتن است.

هوش مصنوعی: بید مشگست، گیاهی است خوشبو و زیبا که به تنهایی خاصیت‌های خود را دارد، اما به خاطر رنگش به بید سرخ شبیه نیست. گرچه رنگ و رویش ممکن است مشابه باشد، اما در واقعیت تفاوت‌هایی بین آن‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: می‌گوید: کسی که هنوز طعم آن نوشیدنی را نچشیده، وقتی به فکر آن می‌افتد، مانند اینکه آن فکر به مغز و گرما به خونش می‌دود، احساس خاصی در درونش ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر پر و بال تو را به زنجیر حبابی نبسته بود، با لطفی که بود، حتماً از جام می نوشیدی و پرواز می کردی.

هوش مصنوعی: از هر انسان ناتوان و ترسو، دلیر و شجاعی وجود دارد و از هر بیمار و رنجوری، فردی سالم و تندرست وجود دارد. همچنین از هر انسان بی‌حوصله، فردی شاداب و خوشحال وجود دارد و از هر غذای بی‌مزه، غذایی خوشمزه و دلپذیر وجود دارد.

هوش مصنوعی: من در حال نوشیدن شرابی هستم که به من طعمی خوش می‌دهد، و خوشا به حال کسانی که این شراب را می‌نوشند.

هوش مصنوعی: پرتو نور از شیشه به بیرون تابید و لحظه‌ای به مرز قدرت رسید، سپس به سمت زانوی من آمد.

هوش مصنوعی: می‌گویم داستانی درباره‌ی شب و شراب، اما تو باید از من بشنوی که چطور این دو را توصیف کنم.

هوش مصنوعی: دیشب در باغ خوابیده بودم، وقتی که نیمه شب رسید، احساس سنگینی و خمار بر من غلبه کرد و خوابم از سرم پرید.

هوش مصنوعی: با نگاهی به آسمان، تعداد زیادی ستاره را دیدم که مانند گل‌های خوشبوی وحشی در دشت، باز شده و درخشان هستند.

هوش مصنوعی: به سمت جایی رفتم که می‌توانستم با نوشیدنی شراب، در قفل خمار را باز کنم و به شادی برسم.

هوش مصنوعی: در شیشهٔ شراب، نوری نمی‌بینم، گویا اصلاً شرابی در آن نیست.

هوش مصنوعی: از خانه خارج شدم و به سمت دکان می‌فروش رفتم، شاید بتوانم یک شیشه شراب بخرم.

هوش مصنوعی: به سر کوچه گبرکان رفتم و ناگهان سپیده دم را دیدم که از کوه بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: به دکه نزدیک شدم که ناگهان نور صبح روشن شد و چنان درخشید که تاریکی را کنار زد.

هوش مصنوعی: در شهر کوفه، به دلیل سر و صدا و جنجالی که به راه انداختم، پیرمردی که کشاورز بود از خواب خوش بیدار شد.

هوش مصنوعی: دروازه‌ای لرزان باز شد و با صدایی رعدآسا به من گفت، گویی در تلاش است رگ جانش را از هم بگسلد.

هوش مصنوعی: گفت اگر به خاطر نام و نسبت آمده‌ای، وارد شو، اما در عین حال بدان که در روز حساب، هیچ‌کس به اندازه تو سهمی نخواهد داشت!

هوش مصنوعی: گفتم که من شراب می‌نوشم و در پی نگرانی‌های اجتماعی نیستم، زیرا خداوند از قبل سرنوشت مرا تعیین نکرده است.

هوش مصنوعی: صبح است و بی‌تردید باید نواهای شادی و روشنایی برپا شود تا ذهن و روح انسان از نور صبحگاهی روشن گردد، همان‌طور که وقتی صبح می‌شود، نور خورشید آسمان را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: کشاورز از این روایت ناامید شد و به من نگریست، سپس مانند پلنگ یک فریاد بلند سر داد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای می‌پرست فریبکار، در نیمه شب خواب مرا از من ربوده‌ای و به من آسیب رسانده‌ای.

هوش مصنوعی: گفتم که ناز و ادا نکن، زیرا در این لحظه نور روز در کنار دکان تو تابیده و زیبایی تو را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: گفت این نور، نور روز نیست؛ بلکه نور چراغ‌هایی است که در شب، پیش از چیده شدن سفره، روشن شده‌اند.

هوش مصنوعی: او گفت و ناگهان با خشم، پرده‌ای ضخیم را مقابل دکان انداخت.

هوش مصنوعی: صبح به پایان رسید و وقتی پرده شب کنار رفت، تاریکی به وجود آمد و ستاره‌ها نمایان شدند.

هوش مصنوعی: سپس او از آن عطر خوش بوی زردی در جام ریخت و به نظر می‌رسید که درون جام، گل زعفران شکفته شده است.

هوش مصنوعی: اگر زور و قدرتی نمی‌بود، هیچ‌کس از خواب نیمه شب نمی‌توانست بیدار شود، حتی اگر با قدرت و نیروی اهرم نیز بخواهد حرکت کند.

هوش مصنوعی: اگر قدرت شراب تو را فریب دهد و تو به دور حیله‌های آن نیفتی، همیشه باید هوشیار و آگاه بمانی.

هوش مصنوعی: بهار مربوط به آن شاعر است که گفت خدا گل سرخ را برای شادی خلق کرده است.

هوش مصنوعی: من این شعر را سرودم تا هدیه‌ای برای کسی ببرم که امید من به او وابسته است، مانند کعبه که مکانی برای امیدواری و دعاست.

هوش مصنوعی: عزت و احترام فرد دانا به خاطر انتخاب حامی و پشتیبان مناسبش افزایش می‌یابد، و همچنین علم و دانش او با انتخاب مکانی امن و مطمئن برای رشد و پرورش بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: بسیاری از شاهان و شاهزادگان به خاطر احترام، از دیدن من کناره‌گیری کردند، اما دل من از بودن با او پر از شوق و هیجان بود.

هوش مصنوعی: بسیاری از شاهان و وزرا به خاطر طبع چاپلوس و به خاطر نیرنگ‌ها خوشایند دیگران را جلب کردند، اما خوی حسود آن‌ها دلم را آزرد.

هوش مصنوعی: هرگز کسی که طعم محبت را چشیده، از تلخی‌های زندگی آزرده خاطر نشده است.

هوش مصنوعی: ای آقای بزرگوار! زمانی فرا رسیده است که دل من از دوری تو به تپش افتاده است.

هوش مصنوعی: زمانه‌ای سخت و تنددست، آرزوهایم را به زور از من گرفت و نیاز دارم که با نغمه‌های شیرین، گوشم را به لذت‌های زیبای زندگی مشغول کنم.

هوش مصنوعی: در روزگار زندگی، من گلی تازه و زیبا بودم، اما افسوس که در این دنیا، عمرم کوتاه است و هنوز از شاخ آرزوهایم، چیزی برداشت نکردم.

هوش مصنوعی: هر گلی که از سر من رشد کرده و شکفته شده، در عین حال به دلیل کمبود محبت یا شرایط نامساعد، به خار تبدیل شده و باعث آزار دلم شده است.

هوش مصنوعی: کسی که نام خوب و نیکو را به قیمت من فروخت، خود نام نیکو را به دست آورد. و کسی که مرا خرید، به نوعی نام نیک را خریده است.

هوش مصنوعی: نخستین نشانه‌های زندگی و محبت در دامن مادر و در سفره پدر وجود دارد. اگر کسی هویت و ریشه‌های خود را گم کند، به مانند گلی ناپاک عمل کرده است.

هوش مصنوعی: من دانه‌های هنر را در سرزمین آرزوها کاشتم، اما افسوس که در این زمانه، ابزار کافی برای برداشت میوه‌های آن را ندارم.

هوش مصنوعی: زمانه‌ای که به افراد بی‌ارزش توجهی نمی‌کند، نمی‌داند که من چه ارزشی دارم. از آن در انتظار چه چیزی می‌توان داشت؟

هوش مصنوعی: بدون تو، مقام وزارت به چیزی نمی‌ارزد؛ چرا که انگشتری که به جمشید تعلق دارد، با انگشت جمشید قابل مقایسه نیست.

هوش مصنوعی: اگر زمانه به تو اجازه شکفتن و رشد نداد، برای من عجیب است که چگونه می‌توانم با تو در این وضعیت ارتباط برقرار کنم.

هوش مصنوعی: مدتی است که این دوران بد و پر از ناز و غفلت، با افراد پایین‌مرتبه در حال معاشرت است و از افراد آزاداندیش فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: تناسب و هماهنگی یکی از اصول اساسی است و نمی‌توان با تلاش و کوشش تنها از ویژگی‌های این جهان عبور کرد.

هوش مصنوعی: آزادی و خردمندی و نیت پاک، نمی‌تواند با بدخلقی و رفتار غیرانسانی در کنار هم وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: مدتی است که از روی ناراحتی و تاسف، مروارید درخشان و باارزشی در دست یک نفر، به دلیل کارهای بی‌ارزش او، مانند اشیای بی‌اهمیت و کم‌ارزش به نظر رسیده است.

هوش مصنوعی: سپاسگزارم از خداوند که این گوهر ارزشمند از سختی‌ها و ناپاکی‌ها به سرانجام رسید و نجات یافت.

هوش مصنوعی: هرچند که دامن ما به خاطر نیازهایمان آلوده شده است، اما وجود خالص و پاک تو از این آلودگی به دور است.

هوش مصنوعی: کتاب‌هایی که از تو باقی بمانند، یادگاری خواهند بود که تا ابد درخشش و زیبایی خود را حفظ می‌کنند.

هوش مصنوعی: طبع من به طور طبیعی متمایل به شور و غوغا بود، اما در عجبم که چگونه در فضای وسیع عشق تو با آرامش و راحتی حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: شاعران نمی‌توانند شعر سرودن را ادامه دهند، زیرا از درخت خشک بید عطر و بویی مانند عطر مشک خارج نمی‌شود.