هوش مصنوعی: من قلبم را به او داده‌ام تا یک بوسه از آن دلبر بگیرم، و اگر دوباره قلبی بدهم، او نیز بوسه‌ای دیگر خواهد داد.

هوش مصنوعی: وقتی هیچ دلی جز دل خودم ندارم، تمام وجودم را می‌دهم تا شاید کسی دوباره بوسه‌ای از آن سنگ سرخ زیبا به من بدهد که جانم را nourishes می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر برای یک بوسه، سیم و طلا بدهم، به خاطر زیبایی کسیست که اگر کسی برای همان بوسه، سیم و طلا بپردازد.

هوش مصنوعی: اگر من به او از دارایی و ثروت بیشتر بپرسانم، باز هم او با بوسه‌های بیشتری به من پاسخ خواهد داد. این نشان می‌دهد که محبت و عشق او با چیزهای مادی قابل مقایسه نیست و ارزش واقعی در احساسات و عشق او نهفته است.

هوش مصنوعی: اگر او از لب و دندانش همچون جواهرفروشی می‌فروشد، پس چرا به من مرجان می‌دهد و گوهری به من نمی‌دهد؟

هوش مصنوعی: اگر آن لعل او طعم شیرینی شکر را نداشته باشد، پس چرا مانند شکر، جلوه‌گری می‌کند و حس شیرینی را به ما می‌دهد؟

هوش مصنوعی: اگر موی او بوی مشک‌تر نداشته باشد، پس چرا هنگامی که بوی او را حس می‌کنم، بویی شبیه مشک می‌دهد؟

هوش مصنوعی: اگر ماه آن چهره زیبا را ببیند، در نیمه شب باید بر آن چهره زیبا بوسه بزند.

هوش مصنوعی: چشم او با نگاهش مثل یک خنجر می‌زند و باعث می‌شود که مردم به خاطر زیبایی‌اش دچار درد و رنج شوند. ای یارا، چه کسی می‌تواند به این سرنوشت تلخ پایان دهد؟

هوش مصنوعی: دلبر من که نامهربانی می‌کند، در نهایت چه کسی است که دلش را به این دلبر نامهربان بسپارد؟

هوش مصنوعی: روز و شب به رغم من، رقیب در آغوش می‌گیرد، اما وقتی من به سراغ او می‌روم، در واقع جای من به او می‌رسد.

هوش مصنوعی: نه با دست‌های نقره‌ایش مرا در آغوش می‌گیرد و نه با موهای مشکی‌اش برایم آرامش و آسایش فراهم می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از او بوسه‌ای بگیرم، نباید انتظار داشته باشم که رایگان به من ببخشد؛ بلکه باید به پاس ستایش و تمجید از او، چیزی در مقابلش تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: سال‌ها با کمر خمیده زیر بار دوران، منتظر است تا شاید یک بار بر خاک حیدر، یک بوسه بزند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که باید تلاش کرد و خود را با شرایط جدید وفق داد، زیرا تغییرات و تحولات همواره در حال رخ دادن هستند.

هوش مصنوعی: من همسر شاعری نیستم که بدون قرارداد و بدون هیچ تعهدی، به راحتی خلاقیت و نبوغ خود را هر لحظه به چندین نفر ارائه دهد.

هوش مصنوعی: من شاعر معروف خراسان هستم و وقتی فکر و اندیشه‌ام را به نوشتن می‌آورم، مانند کشتی‌ای که در دریای شعر حرکت می‌کند، حس و حال جالبی پیدا می‌کنم. اندیشه‌هایم مانند لنگری هستند که این کشتی را ثابت نگه می‌دارند.

هوش مصنوعی: اگر معزی این شعر من را می‌دید، حتماً می‌پرسید که آن آب چیست که باعث می‌شود چهره‌اش رنگ آتشین بگیرد؟