هوش مصنوعی: ای باد صبا، وقتی به شهر خطاکاران می‌رسی، پیام کسی را منتقل کن.

هوش مصنوعی: از محلهٔ کسانی که غمگین و رنجور هستند بگذر و از نفس و خواسته‌های خود دوری کن تا به خدا نزدیک‌تر شوی.

هوش مصنوعی: سپس به جوانی ناتوان بگو که ای پسر، این نامه پر از خطا و سیاه است.

هوش مصنوعی: ای عمر بیهوده و پر گناه! تا کی می‌خواهی به تخریب خود ادامه دهی و به زندگیت آسیب وارد کنی؟

هوش مصنوعی: لحظه‌ای به خود بیا و نگاهی به اطرافت بنداز؛ ببین که چه کسی دلش به چه کسی بسته شده و با چه کسی هم‌نفسی دارد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ات به شصت سال رسید و در همین حال، به دلیل سرگرمی‌ها و لذایذ دنیوی، به حالت بی‌مستی افتاده‌ای.

هوش مصنوعی: به او گفتم شاید وقتی به سی رسیدی، خودت را پیدا کنی و بفهمی که چه کسی هستی.

هوش مصنوعی: کتاب خدا به تو آموخته‌هایی می‌دهد که تو را به راه هدایت می‌رساند.

هوش مصنوعی: وقتی از مرحله‌ی سی به چهل رسیدی، تنها چیزی که از چهل می‌گیری جهل و نادانی خواهد بود.

هوش مصنوعی: حالا که به شصت سالگی رسیدی، هنوز برای یک لحظه هم از بار سنگین مسئولیت‌ها رها نشده‌ای.

هوش مصنوعی: در مسیر خداوند، قدمی برنداشتی و نشانه‌ای از خود بر روی لوح وفا باقی نگذاشتی.

هوش مصنوعی: تو از وابستگی‌های دنیوی و جسمی بیرون آمده‌ای و خودت به خوبی آگاه نیستی.

هوش مصنوعی: با افرادی که مغرورند، ارتباطی نداشته باش و به کسانی که دل‌شکسته‌اند نزدیک شو.

هوش مصنوعی: وقتی شیشه می‌شکند، دیگر قابل استفاده نیست، مگر اینکه دل انسان بشکند، که ممکن است به تجربیات و احساسات عمیق‌تری منجر شود.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بادهٔ معنوی را به من بده که من از وابستگی‌های دنیوی رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: به من یک پرتو از روشنی بده تا بتوانم از آن بهره‌مند شوم و همچنین از قطره‌ای از آب پاک و زلال، تا پاکیزه شوم و روحی تازه بگیرم.

هوش مصنوعی: من با صد آسانی این لحاف قدیمی و بزرگ را کنار می‌زنم.