شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عمری است که تیر زهر را آماجم</p></div>
<div class="m2"><p>بر تارک افلاس و فلاکت، تاجم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک شمه ز مفلسی اگر شرح دهم</p></div>
<div class="m2"><p>چندان که خدا غنی است، من محتاجم</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۵۶

عمری است که تیر زهر را آماجم
بر تارک افلاس و فلاکت تاجم
یک شمه ز مفلسی اگر شرح دهم
چندان که خدا غنی است من محتاجم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به وضعیت خود و دیگران که دچار فقر و فلاکت هستند، اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که تمام عمر در تلاش برای مقابله با مشکلات و مسائلی از قبیل فقر بوده است. همچنین می‌گوید که حتی اگر بخواهد توضیحی از مفلسی و بی‌نوایی خودش بدهد، باز هم به خاطر وفور غنای الهی، خود را نیازمند احساس می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۵۴

رباعی شمارهٔ ۵۵

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که با درد و سختی زندگی می‌کنم و این مصیبت‌ها مانند تاجی بر سرم نشسته‌اند.

عمری است که تیر زهر را آماجم

بر تارک افلاس و فلاکت، تاجم

هوش مصنوعی: اگر بخواهم کمی از فقر و نیازمندی‌ام را توضیح دهم، باید بگویم که در برابر بی‌نیازی خداوند، من همیشه نیازمند و فقیر هستم.

یک شمه ز مفلسی اگر شرح دهم

چندان که خدا غنی است، من محتاجم

رباعی شمارهٔ ۵۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده