شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کاری ز وجود ناقصم نگشاید</p></div>
<div class="m2"><p>گویی که ثبوتم انتفا می‌زاید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شاید ز عدم، من به وجودی برسم</p></div>
<div class="m2"><p>زان رو که ز نفی نفی، اثبات آید</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۱

کاری ز وجود ناقصم نگشاید
گویی که ثبوتم انتفا می زاید
شاید ز عدم من به وجودی برسم
زان رو که ز نفی نفی اثبات آید

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساس ناکامی و نقص خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که کارهایش از وجود ناتمامش برنمی‌آید و در واقع، وجود او به نوعی به عدم می‌انجامد. اما با این حال، امیدوار است که از این عدم به وجود و تحقق برسد، زیرا از نفی و نقص می‌توان به اثبات و حقیقتی جدید رسید.

رباعی شمارهٔ ۳۹

رباعی شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: از وجود ناتوان و کمبودهای خود کاری برنخواهد آمد، انگار که اثبات وجودم از میان می‌رود.

کاری ز وجود ناقصم نگشاید

گویی که ثبوتم انتفا می‌زاید

هوش مصنوعی: شاید از عدم به وجودی برسم، زیرا از نفی و بی‌معنایی، هستی و حقیقتی ظهور می‌کند.

شاید ز عدم، من به وجودی برسم

زان رو که ز نفی نفی، اثبات آید

رباعی شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها