شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با دل گفتم: به عالم کون و فساد</p></div>
<div class="m2"><p>تا چند خورم غم؟ تنم از پا افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل گفت: تو نزدیک به مرگی، چه غم است</p></div>
<div class="m2"><p>بیچاره کسی که این دم از مادر زاد</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 7193 - شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۸

رباعی شمارهٔ ۲۹

با دل گفتم به عالم کون و فساد
تا چند خورم غم تنم از پا افتاد
دل گفت تو نزدیک به مرگی چه غم است
بیچاره کسی که این دم از مادر زاد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به درد و رنج خود اشاره می‌کند و از دنیا و مشکلاتش گله‌مند است. او با دلش سخن می‌گوید و از اینکه از لحاظ جسمی کم‌طاقت شده، ابراز ناراحتی می‌کند. دل نیز به او یادآوری می‌کند که چون به مرگ نزدیک شده، نگران نباشد، بلکه مشکل کسی را می‌بیند که هنوز به دنیا آمده و دردهای زندگی را تجربه نکرده است.

رباعی شمارهٔ ۲۷

رباعی شمارهٔ ۲۸

هوش مصنوعی: به دل خود گفتم: تا کی باید در این دنیای نابسامان غم و اندوه بکشم؟ از شدت درد، وجودم به شدت خسته و ناتوان شده است.

با دل گفتم: به عالم کون و فساد

تا چند خورم غم؟ تنم از پا افتاد

هوش مصنوعی: دل گفت: تو به مرگ نزدیک هستی، پس چرا نگران هستی؟ چه غم بزرگی برای کسی که این لحظه به دنیا آمده و هنوز زندگی را تجربه نکرده است؟

دل گفت: تو نزدیک به مرگی، چه غم است

بیچاره کسی که این دم از مادر زاد

رباعی شمارهٔ ۲۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده