شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است</p></div>
<div class="m2"><p>وین جور و جفای خلق، از حد بیش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بیگانه به بیگانه، ندارد کاری</p></div>
<div class="m2"><p>خویش است که در پی شکست خویش است</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲۳

پیوسته دلم ز جور خویشان ریش است
وین جور و جفای خلق از حد بیش است
بیگانه به بیگانه ندارد کاری
خویش است که در پی شکست خویش است

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار از ناملایمات و بی‌وفایی خویشانش گلایه می‌کند. او بیان می‌کند که درد و ظلمی که از طرف نزدیکانش می‌بیند، بسیار سخت و غیرقابل تحمل است. در مقابل، بیگانگان هیچ تلاشی برای آسیب رساندن ندارند و تنها آزار و بدی از سوی نزدیکان خود را تجربه می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۲۱

رباعی شمارهٔ ۲۲

هوش مصنوعی: دل من همیشه به خاطر بدی‌های اقوامم ناراحت و غمگین است و این بدی‌ها و سخت‌گیری‌های مردم بیشتر از حد تحمل است.

پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است

وین جور و جفای خلق، از حد بیش است

هوش مصنوعی: یک فرد بیگانه به دیگر بیگانه‌ها هیچ ارتباطی ندارد و فقط مشغول خراب کردن کار خود است.

بیگانه به بیگانه، ندارد کاری

خویش است که در پی شکست خویش است

رباعی شمارهٔ ۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها