شیخ بهاییرباعی شمارهٔ ۱۵
تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست
اطلاعات
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب شعری: رباعی
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
هوش مصنوعی: تا زمانی که انسان در این جهان زندگی می‌کند، تمام فعالیت‌های او ممکن است گناه باشد، اما در عوض، کارهای خداوند همیشه پر از محبت و رحمت است.
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست
هوش مصنوعی: خوشحال باش که اینجا آینده‌ای روشن در انتظار است، چرا که سالی که خوب باشد، نشانه‌هایش از بهار مشخص می‌شود.
حاشیه ها
1397/01/10 07:04
فرهاد
هیچ تجانسی را من در سه مصرع با مصرع آخر احساس نمی کنم.
بیت اول این رباعی کاملاً گویا و زیباست.
شاید وصله ناجوری باشد و تحریفی اتفاق افتاده باشد.
1397/12/16 13:03
علی اشکوری
خدمت فرهاد عزیز عرض کنم که:
تجانس مصرع آخر با سه مصرع دیگر در آن است که زندگی انسان این جهان در مقابل کل زندگی او در هر دو سرا به بهاری تشبیه شده است که با لطف و عطا و بخشش الهی پوشیده شده است. بنابراین دل خوش داریم که در سرای آخرت که دیگر جرمی از ما سر نخواهد زد از لطف و رحمت وسیعتر خدای متعال بهره خواهیم برد، انشاءالله.