شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فرخنده شبی بود که آن دلبر مست</p></div>
<div class="m2"><p>آمد ز پی غارت دل، تیغ به دست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غارت زده‌ام دید و خجل گشت، دمی</p></div>
<div class="m2"><p>با من ز پی رفع خجالت بنشست</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 7191 - شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳

رباعی شمارهٔ ۱۴

فرخنده شبی بود که آن دلبر مست
آمد ز پی غارت دل تیغ به دست
غارت زده ام دید و خجل گشت دمی
با من ز پی رفع خجالت بنشست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از شب زیبایی صحبت می‌کند که محبوبش با تیغی در دست به سراغ او می‌آید تا دلش را غارت کند. اما وقتی محبوب متوجه می‌شود که شاعر دلش را ربوده، خجالت می‌کشد و برای رفع این خجالت با او می‌نشیند.

رباعی شمارهٔ ۱۲

رباعی شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: شبی خوش‌یمن و شاداب بود که آن معشوقه زیبا و سرمست، با تیغی در دست، به سوی دل‌های عاشقان آمد تا آن‌ها را دلربایی کند.

فرخنده شبی بود که آن دلبر مست

آمد ز پی غارت دل، تیغ به دست

هوش مصنوعی: چشم‌هایم را از دید زخم زده‌ام و لحظه‌ای با من نشسته تا خجالتش را کم کند.

غارت زده‌ام دید و خجل گشت، دمی

با من ز پی رفع خجالت بنشست

رباعی شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها