هوش مصنوعی: یک شب، تاریکی دل به قدری زیاد بود که گویی صبح وصال هم نمی‌توانست آن را روشن کند، مثل شب جدایی.

هوش مصنوعی: شبی، وقتی که خورشید سر بر می‌آورد، چهره‌ای تیره و سیاه مانند خال‌های زیبای صورت ماه‌رخ‌ها نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: از اندوه دل‌های غمگین، چنان تاریکی ایجاد شده که حتی خواب هم نمی‌تواند به چشم‌هایی که با این حال مواجه‌اند، نزدیک شود.

هوش مصنوعی: زمانه مانند دل من به شدت تیره و تار شده است و هر زمانی که غم و اندوه را تحمل می‌کنم، داستان زندگی‌ام را به یاد می‌آورم.

هوش مصنوعی: اگر از جوریار (دوستان و یاران) گلایه‌ای داشته باشم، مناسب است که دیشب با آسمان مست، پیمانی بسته‌ام.

هوش مصنوعی: من یک خار و گل گرفتار در دشت مشکلات هستم، و همچنین یک کشتی غم که در عمق مشکلات غرق شده است.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که در برابر ستم‌ها آسیب دیده‌ام و ناکام مانده‌ام. من تیر بلا را از زمانه خورده‌ام.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که هیچ شادی و خوشی را در دور و برم احساس نمی‌کنم و حال و هوای روحی‌ام به قدری بی‌خبر از خوشحالی است که از سرسبزی و شادابی هم می‌ترسم.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که صبح من از شب جدایی تاریک‌تر است، حتی اگر نور شمع بر دلم بتابد.