راهنما_اِریس : تا تو ای نور جان که همچو سرو ، پایدار و درخشان شدی  را امروز در دل بر اثر مراقبه و مشاهده دیدم  دیگر نتوانستم در پیرهن نفس و من جا بشم و انگار که داشتم از ' من '، بیرون می اومدم . 

راهنما_اِریس : در این جشنِ پدیدار شدنِ تو ، تنها من و دل ، در دل هستیم و در حالت سعادت و برکت درونی هستیم . 

راهنما_اِریس : بعد از اینکه با اگاه بودن از  مفهوم تنفس بر پرده دل ( باد صبا ) ، بودم و من مشاهده گر را به بّرِ تو رساند و موجب پدیدار شدن تو شد و تو را دیدم ، بعد از آن ، به همان شکل انوار و موجهای انرژی تو ، در حال گردش و چرخش و  ( رقص ) به دور خود هستم .  ( بدنم تحت فرکانس امواج زیبا و لطیف لحظه پدیدار شدنِ توست )

راهنما_اِریس : دیگر تا قیامت از بدن و احساس بدن ، هشیار نمی شوم  [ تنها در دل آگاه هستم ] . بخاطر  باده حضوری را که از تو بطور مستقیم دریافت کردم  . [ عامل حضور در لحظه ، از سوی تو بر من جاری شد ]

راهنما_اِریس : به دلیل اینکه تو را دیدم  ، در من احساسی خلق شده که این خرقه ‌کهنه و کثیف خود را همچو لباس پادشاهان می بینم . ( یعنی خود را پادشاه عالم درون خود می دانم ) .

راهنما_اِریس : افسوس از اینکه این زمان پایدار بودن تو در دل ، در آخر به پایان می رسد و این لحظات برکت در زیر نور تو بودن ، به پایان می رسد در حالیکه که خودم بساط بزم رو با مراقبه و مشاهده چیده بودم . 

راهنما_اِریس : آن طره طرار ، آن نور جان را که امروز من در دل رویت کردم ، تمام توبه شکستنهای مرا به باد می دهد . چون میخواهم که باز تو را ببینم و باز توبه خود بشکنم .