شیخ بهایی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود</p></div>
<div class="m2"><p>نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کارکنان سپهر، بر سر دعوی شدند</p></div>
<div class="m2"><p>آنچه بدادند دیر، باز گرفتند زود</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>حاصل ما از جهان نیست به جز درد و غم</p></div>
<div class="m2"><p>هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا</p></div>
<div class="m2"><p>پردهٔ تزویر ما، سد سکندر نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>نام جنون را به خود داد بهائی قرار</p></div>
<div class="m2"><p>نیست به جز راه عشق، زیر سپهر کبود</p></div></div>

غزل شمارهٔ ۱۱

عهد جوانی گذشت در غم بود و نبود
نوبت پیری رسید صد غم دیگر فزود
کارکنان سپهر بر سر دعوی شدند
آنچه بدادند دیر باز گرفتند زود
حاصل ما از جهان نیست به جز درد و غم
هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود
نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا
پرده تزویر ما سد سکندر نبود
نام جنون را به خود داد بهایی قرار
نیست به جز راه عشق زیر سپهر کبود

غزل شمارهٔ ۹

غزل شمارهٔ ۱۰

عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود

نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود

کارکنان سپهر، بر سر دعوی شدند

آنچه بدادند دیر، باز گرفتند زود

حاصل ما از جهان نیست به جز درد و غم

هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود

نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا

پردهٔ تزویر ما، سد سکندر نبود

نام جنون را به خود داد بهائی قرار

نیست به جز راه عشق، زیر سپهر کبود

غزل شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

حاشیه ها