محبت همان قالوبلی است که تا قیامت درقراق معشوق ابدی باید سوخت

چاکو همان است که سپستر چاقو را ساخت و یعنی چاک دهنده

با درود فراوان
با اینکه چندسال رفته ولی بازم این شعر دلمو آتیش زد
تشکر برای سایت خوب و کامل شما.

اگر عاشق به وصال معشوق رسیده باشد جز از عشق نگوید که خود عشق درد را نیز شامل است ویا از مراحل ابتدایی عاشقی کشیدن درد یا نهایت درد ویا بیشترین درد است که تا نهایت عشق و نهایت دردرا ندانی،عاشق نتوان چون عشق یا خدا میان یا تعادل درد و عشقه

و تا بالاترین عشق یا لذت و بالاترین درد یا غم و محنت را نکشیده باشی،از خدا که تعادل میان این دو یا شیطان و عشق واقعیست چیزی نخواهی فهمید! توضیح بیشتر بعدا

در افغانستان ما این چهار بیتی را چین می نگاریم و می خوانیم:
اگر یار مرا دیدی به خلوت
بگو ای بی وفا ای بی مروت
گریبانم ز دست چاک چاک است
نخواهم دوخت تا روز قیامت

گلایه از بیوفایی یار
گریبان چاک بودن : کنایه از شدت رنج و ناراحتی از رفتار کسی
زیبایی این کنایه تصویر کسی است که یقه خود را از شدت خشم و ناراحتی پاره کرده است.فاصله زمانی الان تا روز قیامت تابویی ساخته است که یک ضلع آن معلوم است و آن الان است اما ضلع دیگر این تابو تا بینهایت ادامه دارد.
کنایه هایی که علاوه بر دلالت بر یک مفهوم (شدت رنج) نیاز به یک تصویر (پاره بودن یقه) دارند زیبا دل انگیز و خوش آیند هستند

دوبیتی چهارم کتاب میگه : (پنجم و ششم هم براتون نوشتم )
ته که ناخوانده ای علم سماوات ، ته که نابرده ای ره در خرابات'
ته که سود و زیان خود نزونی ، به یارون کی رسی هیهات هیهات.
اگر دل دلبر و دلبر کدام است ، وگر دلبر دل و دل را چه نام است'
دل و دلبر بهم آمیخته وینم ، ندونم دل که و دلبر کدام است
شب تاریک و سنگستان و مو مست ، قدح از دست مو افتادو نشکست
نگه دارنده اش نیکو نگه داشت ، وگرنه صد قدح نفتاده بشکست

گریبانم ز دستت چاک چاکه
یا
گریبونم ز دستت چاک چاکه
صحیحتر می نماید