وقتی چوب تری از یک سر روی آتش قرار بگیره از سر دیگر جلزو ولز میکنه

دلِ عاشق مثل چوب تر می‌مونه.
از داخل ‌شروع به پختن و جلز و ولز کردن و داغ شدن می‌کنه اما بیرونش نشون نمی‌ده و معلوم نمی‌کنه.
عاشق را کسی نمیتونه بشناسه و بفهمه تو دلش چی می‌گذره.
عشق خدایی و عاشق دلسوخته همیشه از داخل محزون و نالانه و از بیرون لبخند میزنه.
المؤمنُ بِشْرُه فی وجهه و حزنُه فی قَلبِه. این معنای همین روایته.
مثل آشیخ محمد جواد انصاری همدانی که دکتر کبودی طرف قلبشون رو دید و گفت ایشون عاشق شده. شیخ فرمود:
دکتر خوب تشخیص داد اما نمی‌داند عشق من سرمنشاش چیست.
اللهم ارزقنا

آقا طاهر فیلسوف نبوده که. شما شاخه تر بذار تو آتیش شروع سوختن که کنه سر دیگه ش کف میاد و چکه می‌کنه. نهایت سادگی و باحالی گفته

سلام ضمن تشکر از سایت گنجور.

نظر من بر مصرع آخر بر این هست که دل عاشق هم خوشه هم غمگین. لحظه ای خونابه لحظه ای آتشین.

یعنی دل عاشق قرار و آرام ندارد.