سلام دوستان کسی نظری درباره این دوبیتی داره؟

یک شعر طبیعت‌گرای به تمام معناست. ابتدا از کوه و صحرا و دشت به نیکی یاد می‌کند. بعد اشاره دارد آن‌هایی که به طبیعت کمک می‌کنند هم شایسته‌ی تقدیر هستند. در مورد بیت دوم، با توجه به اندک دانسته‌هایی که از زبان و دیدگاه باباطاهر دارم، به نظرم می‌گوید: بسیاری هستند و بسیاری می‌روند و بسیاری می‌آیند و همه در نهایت به طبیعت برمی‌گردند و همانا کوه و صحرا و دشت است که باقی می‌ماند.

خوشا کوهان خوشا هامون خوشا دشت، خوشا آنان که این آلالیان کشت
وسی هند و وسی شند و وسی یند، همان کوه و همان هامون همان دشت
من سالها پیش این شعر رو خونده بودم و این شکلی توی ذهنم مونده بود.

توضیح مختصر:

کلمه‌ی "خرم" در این دوبیتی برای ضرورت وزن باید بدون تشدید خوانده شود. شاید در لهجه یا گویش باباطاهر نیز آن‌را بی تشدید می‌خوانده‌اند.

همچنین در این دو بیتی، قافیه قرار گرفتنِ "دَشت" و "کِشت" از آن دسته عیوب قافیه است که به اصطلاح به آن "اِقوا" گویند و درمیان شعرِ شاعران بزرگ نیز رخ داده است.برای مثال در شعری از فردوسی آمده: نشسته به یک دست او رزدهُشت/که با زند و اُست آمده‌ست از بِهِشت.

بسی هند=بسیاری هستند.

بسی شند= بسیاری می‌شوند(می رَوَند).[فعل شدن هنوز هم در برخی گویش ها به معنای رفتن به کار می‌رود]

بسی یند= بسیاری می‌آیند.

پیوند به وبگاه بیرونی