باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اندوه تو دلشاد کند هر جان را </p></div>
<div class="m2"><p>کفر تو دهد تازگی ای ایمان را </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل راحت وصل تو مبیناد دمی</p></div>
<div class="m2"><p>با درد تو گر طلب کند درمان را</p></div></div>

دیوان حکیم افضل الدین محمد مرقی کاشانی (بابا افضل) از انتشارات اداره فرهنگ و هنر کاشان به مناسبت دهمین سالگرد انقلاب شاه و مردم - افضل الدین محمد مرقی کاشانی (بابا افضل) - تصویر ۵۳

رباعی شمارهٔ ۳

اندوه تو دلشاد کند هر جان را 
کفر تو دهد تازگی ای ایمان را 
دل راحت وصل تو مبیناد دمی
با درد تو گر طلب کند درمان را

هوش مصنوعی: این اشعار به این معنی است که اندوه و غم شخص باعث خوشحالی دیگران می‌شود و بی‌دینی تو تازگی و شادابی ایمان را به همراه دارد. همچنین، دل‌های بی‌تاب نمی‌توانند حتی یک لحظه از وصال تو جدا شوند، چرا که درد و رنج تو، درمانی را طلب می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱

رباعی شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: اندوه تو باعث شادی دل هر کسی می‌شود و نادرستی تو به ایمان او تازگی می‌بخشد.

اندوه تو دلشاد کند هر جان را 

کفر تو دهد تازگی ای ایمان را 

هوش مصنوعی: دل آرامش وصل تو را در یک لحظه نمی‌توان درک کرد، در حالی که برای درمان درد تو باید سختی‌ها را تحمل کرد.

دل راحت وصل تو مبیناد دمی

با درد تو گر طلب کند درمان را

رباعی شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها