باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر با توام از تو جان دهم آدم را </p></div>
<div class="m2"><p>از نور تو روشنی دهم عالم را </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون بی تو شوم قوت آنم نبود</p></div>
<div class="m2"><p>کز سینه به کام دل برآرم دم را </p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲

گر با توام از تو جان دهم آدم را 
از نور تو روشنی دهم عالم را 
چون بی تو شوم قوت آنم نبود
کز سینه به کام دل برآرم دم را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ارتباط عمیق خود با معشوق اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که اگر با محبوبش باشد، حاضر است جانش را فدای او کند و از نور وجود او، به جهان روشنی بخشد. اما با نبود او، هیچ قدرتی ندارد و نمی‌تواند حتی نفسش را به راحتی بیرون بیاورد. به نوعی، او زندگی و قوتش را وابسته به وجود محبوب می‌داند.

رباعی شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: اگر در کنار تو باشم و جانم را فدای تو کنم، به خاطر نور وجود تو می‌توانم جهانی را روشن کنم.

گر با توام از تو جان دهم آدم را 

از نور تو روشنی دهم عالم را 

هوش مصنوعی: وقتی که تو کنارم نیستی، دیگر نیرویی برای نفس کشیدن و ابراز احساساتم ندارم.

چون بی تو شوم قوت آنم نبود

کز سینه به کام دل برآرم دم را 

رباعی شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها