باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی</p></div>
<div class="m2"><p>او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر زانکه شناسی اش چرا می خواهی</p></div>
<div class="m2"><p>ور زانکه ندانی اش که را می‌طلبی؟</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۶۱

ای صوفی صافی که خدا می طلبی
او جای ندارد ز کجا می طلبی
گر زانکه شناسی اش چرا می خواهی
ور زانکه ندانی اش که را می طلبی

هوش مصنوعی: این شعر به دنبال بررسی مفهوم خدا و جستجوی اوست. شاعر از صوفی می‌پرسد که چرا هنوز به جستجوی خدا ادامه می‌دهد، اگر او را می‌شناسد یا نه. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که اگر خدا را نمی‌شناسد، پس چه چیزی را در واقع می‌طلبد. این بیان به نوعی نشان‌دهنده عدم شناخت دقیق و واقعی از معانی عمیق وجود خدا و جستجو در این راه است.

رباعی شمارهٔ ۱۵۹

رباعی شمارهٔ ۱۶۰

هوش مصنوعی: ای صوفی که در جستجوی حقیقت و خدا هستی، بدان که خداوند در مکانی خاص نیست و نمی‌توان او را در جایی پیدا کرد. پس از کجا به دنبالش می‌گردی؟

ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی

او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟

هوش مصنوعی: اگر کسی را که می‌شناسی می‌خواهی، چرا به دنبال او هستی؟ و اگر او را نمی‌شناسی، پس به دنبال چه کسی هستی؟

گر زانکه شناسی اش چرا می خواهی

ور زانکه ندانی اش که را می‌طلبی؟

رباعی شمارهٔ ۱۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده