دشت که لاله از آن می‌روید، از آنِ مجنون. ابر که ژاله از آن پدید می‌آید، از آنِ زمین‌دار

درخت طوبا و بهشت و جوی شیر آن از آنِ زاهد. ما را هم دلی ناچیز بس است؛ دلی که از آن ناله و نجوا برخیزد