باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با یار بگفتم به زبانی که مراست</p></div>
<div class="m2"><p>کز آرزوی روی تو جانم برخاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتا: قدمی ز آرزو زآن سو نه</p></div>
<div class="m2"><p>کاین کار به آرزو نمی آمد راست</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 9016 - باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴

رباعی شمارهٔ ۱۵

با یار بگفتم به زبانی که مراست
کز آرزوی روی تو جانم برخاست
گفتا قدمی ز آرزو زآن سو نه
کاین کار به آرزو نمی آمد راست

هوش مصنوعی: شاعر با یار خود صحبت می‌کند و از آرزوی دیدن او می‌گوید که باعث شده جانش به تپش بیفتد. یار در پاسخ می‌گوید که آرزو به تنهایی کافی نیست و باید از آن سو، یعنی به سمت عمل و واقعیت حرکت کرد تا این آرزو محقق شود.

رباعی شمارهٔ ۱۳

رباعی شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: با معشوقم صحبت کردم به زبانی که برای خودم است، زیرا از اشتیاق دیدن روی تو جانم به تنگ آمده است.

با یار بگفتم به زبانی که مراست

کز آرزوی روی تو جانم برخاست

هوش مصنوعی: او گفت: قدمی به سوی آرزو بردار، زیرا این کار با آرزو به نتیجه نمی‌رسد.

گفتا: قدمی ز آرزو زآن سو نه

کاین کار به آرزو نمی آمد راست

رباعی شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها