باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آزردن خلق کافری پندارم</p></div>
<div class="m2"><p>وز خلق جهان همین طمع می دارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می کوشم تا ز من نیازارد کس</p></div>
<div class="m2"><p>تدبیرم چیست تا ز کس نازارم؟</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۲۲

آزردن خلق کافری پندارم
وز خلق جهان همین طمع می دارم
می کوشم تا ز من نیازارد کس
تدبیرم چیست تا ز کس نازارم

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به این موضوع اشاره دارد که می‌خواهد هیچکس را آزرده خاطر نکند و به همین خاطر تلاش می‌کند با تدبیر و خودداری از رفتارهای آزاردهنده، روابط خوبی با دیگران داشته باشد. او احساس می‌کند که ممکن است دیگران نیز به او آسیب برسانند و به همین دلیل مراقب رفتار خود است تا دیگران را ناراحت نکند.

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

رباعی شمارهٔ ۱۲۱

هوش مصنوعی: آزردن مردم را نوعی کفر می‌دانم و از همه‌ی مردم دنیا نیز همین انتظار را دارم.

آزردن خلق کافری پندارم

وز خلق جهان همین طمع می دارم

هوش مصنوعی: من تلاش می‌کنم تا کسی نتواند به من آسیب برساند. باید تدبیری بیاندیشم که هیچ کس از من رنجیده خاطر نشود.

می کوشم تا ز من نیازارد کس

تدبیرم چیست تا ز کس نازارم؟

رباعی شمارهٔ ۱۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده