باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>معشوقه عیان بود، نمی دانستم</p></div>
<div class="m2"><p>با ما به میان بود، نمی دانستم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم به طلب مگر به جایی برسم</p></div>
<div class="m2"><p>خود تفرقه آن بود، نمی دانستم</p></div></div>

رباعیات بابا افضل کاشانی (بضمیمه مختصری در احوال و آثار وی بقلم سعید نفیسی) گلشن صبا (بضمیمه قصیده لامیه) - بابا افضل کاشانی, فتحعلی خان ملک الشعرآئ صبای کاشانی - تصویر ۱۶۱

رباعی شمارهٔ ۱۱۸

معشوقه عیان بود نمی دانستم
با ما به میان بود نمی دانستم
گفتم به طلب مگر به جایی برسم
خود تفرقه آن بود نمی دانستم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق خود سخن می‌گوید و بیان می‌کند که معشوقه‌اش به وضوح حضور داشته اما او از آن بی‌خبر بوده است. او به دنبال عشق بوده و تلاش کرده به جایی برسد، اما نمی‌دانسته که خود فاصله و جدایی از عشقش باعث این تفرقه است.

رباعی شمارهٔ ۱۱۶

رباعی شمارهٔ ۱۱۷

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی واضح و آشکار بود، اما من نمی‌دانستم که او در میان ما حضور دارد و در نزدیکی ماست.

معشوقه عیان بود، نمی دانستم

با ما به میان بود، نمی دانستم

هوش مصنوعی: گفتم شاید با تلاش به هدفی برسم، اما خودِ اختلاف و جدایی همین هدف را از من دور کرده بود و من نمی‌دانستم.

گفتم به طلب مگر به جایی برسم

خود تفرقه آن بود، نمی دانستم

رباعی شمارهٔ ۱۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده