باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روزی که برند این تن پر آز را به خاک</p></div>
<div class="m2"><p>وین قالب پرورده به صد ناز به خاک</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روح از پی من نعره زنان خواهد گفت</p></div>
<div class="m2"><p>خاک کهن است، می رود باز به خاک</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۱۴

روزی که برند این تن پر آز را به خاک
وین قالب پرورده به صد ناز به خاک
روح از پی من نعره زنان خواهد گفت
خاک کهن است می رود باز به خاک

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که روزی بدن مادّی انسان، با تمام ناز و زیبایی‌اش، به خاک بازمی‌گردد. او بیان می‌کند که روح انسان پس از مرگ با صدای ناله و فریاد به دنبال او خواهد آمد و در نهایت، همگی به خاک برمی‌گردند، زیرا خاک همیشه وجود دارد و به همان خاک کهن برمی‌گردیم.

رباعی شمارهٔ ۱۱۲

رباعی شمارهٔ ۱۱۳

هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که این جسم پرآز و ناز را به خاک می‌سپارند و این قالبی که با تکبر و دلگشایی ساخته شده، به خاک خواهد افتاد.

روزی که برند این تن پر آز را به خاک

وین قالب پرورده به صد ناز به خاک

هوش مصنوعی: روح من در حال فریاد زدن به سمت من است که می‌گوید این خاک قدیمی است و دوباره به خاک برمی‌گردد.

روح از پی من نعره زنان خواهد گفت

خاک کهن است، می رود باز به خاک

رباعی شمارهٔ ۱۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها