باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر فضل کنی ندارم از عالم باک</p></div>
<div class="m2"><p>ور قهر کنی، شوم به یک بار هلاک</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روزی صد بار گویم ای صانع پاک</p></div>
<div class="m2"><p>مشتی خاکم، چه آید از مشتی خاک</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۱۳

گر فضل کنی ندارم از عالم باک
ور قهر کنی شوم به یک بار هلاک
روزی صد بار گویم ای صانع پاک
مشتی خاکم چه آید از مشتی خاک

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به خداوند اشاره می‌کند و می‌گوید اگر به او لطف کند، هیچ نگرانی از دنیا ندارد. اما اگر خداوند بر او خشم گیرد، به سرعت نابود می‌شود. او بارها از خداوند می‌خواهد که حال او را درک کند و یادآوری می‌کند که او فقط یک مشت خاک است و از این خاک چیزی جز خاک نمی‌آید.

رباعی شمارهٔ ۱۱۱

رباعی شمارهٔ ۱۱۲

هوش مصنوعی: اگر تو بزرگواری و لطف کنی، من از دنیا و مشکلات آن ترسی ندارم، اما اگر از من خسته شوی و قهر کنی، یک‌باره نابود می‌شوم.

گر فضل کنی ندارم از عالم باک

ور قهر کنی، شوم به یک بار هلاک

هوش مصنوعی: هر روز بارها می‌گویم، ای خالق بی‌نظیر، من تنها یک تکه خاک بیشتر نیستم. از یک تکه خاک، چه چیزی می‌تواند بیرون بیاید؟

روزی صد بار گویم ای صانع پاک

مشتی خاکم، چه آید از مشتی خاک

رباعی شمارهٔ ۱۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها