ازرقی هروی » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بیهوده بر آزار من ، ای سرو بلند</p></div>
<div class="m2"><p>تیغت شستی بخون و خوردی سوگند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر من بهلاک خویش گشتم خرسند</p></div>
<div class="m2"><p>باری تو ز خویشتن چنین بد مپسند</p></div></div>

دیوان ازرقی هروی به اهتمام سعید نفیسی - ازرقی هروی - تصویر ۱۱۷

شمارهٔ ۳۷

بیهوده بر آزار من  ای سرو بلند
تیغت شستی بخون و خوردی سوگند
گر من بهلاک خویش گشتم خرسند
باری تو ز خویشتن چنین بد مپسند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از محبوب خود می‌خواهد که به او آسیب نرساند. او به او می‌گوید که اگرچه ممکن است در اثر عشق به خود آسیب بزند، ولی این موضوع نباید برای محبوب خوشایند باشد و باید از آزار او پرهیز کند. شاعر در واقع به احساسات خود اشاره می‌کند و از محبوب می‌خواهد که او را بیشتر آزار ندهد.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: ای سرو بلند، بیهوده بر آزار من نپرداز، تو که با تیغ تندت خون مرا شستی و به این کار سوگند خورده‌ای.

بیهوده بر آزار من ، ای سرو بلند

تیغت شستی بخون و خوردی سوگند

هوش مصنوعی: اگر من به سرنوشت بد خود راضی شده‌ام، تو نباید از رفتار خود ناراضی باشی.

گر من بهلاک خویش گشتم خرسند

باری تو ز خویشتن چنین بد مپسند

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده