ازرقی هروی » رباعیات » شمارهٔ ۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون بر همه کس نمی‌شود راز نهفت</p></div>
<div class="m2"><p>من گوهر راز خود نمی‌دانم سفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تنهایت همی جویم، ای مایهٔ جفت</p></div>
<div class="m2"><p>هم با تو مگر راز تو بتوانم گفت</p></div></div>

دیوان ازرقی هروی به اهتمام سعید نفیسی - ازرقی هروی - تصویر ۱۱۵

شمارهٔ ۲۳

چون بر همه کس نمی شود راز نهفت
من گوهر راز خود نمی دانم سفت
تنهایت همی جویم ای مایه جفت
هم با تو مگر راز تو بتوانم گفت

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که رازها و دقایق درونی هر فرد قابل گفت‌وگو نیست و بسیاری از این رازها برای دیگران قابل فهم نیستند. او اظهار می‌کند که خود نیز در مورد رازهایش مطمئن نیست و در جستجوی تنها بودن است، زیرا احساس می‌کند تنها همدمش می‌تواند کس دیگری باشد که بتواند رازهایش را با او در میان بگذارد.

شمارهٔ ۲۱

شمارهٔ ۲۲

هوش مصنوعی: هر کسی نمی‌تواند راز درونی من را درک کند، بنابراین نمی‌توانم به راحتی از راز خود سخن بگویم و نمی‌دانم چگونه آن را درست نگه‌دارم.

چون بر همه کس نمی‌شود راز نهفت

من گوهر راز خود نمی‌دانم سفت

هوش مصنوعی: من در جستجوی تنهایی خود هستم، ای کسی که مایه و هم‌نفس منی، شاید بتوانم رازی که در دل دارم را با تو در میان بگذارم.

تنهایت همی جویم، ای مایهٔ جفت

هم با تو مگر راز تو بتوانم گفت

شمارهٔ ۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها