هوش مصنوعی: از زیبایی و قامت تو بدون شک درخت صنوبر حسادت می‌کند و ماه نیز به خاطر روشنی و بلندی که داری. ای عشق من!

هوش مصنوعی: اگر صنوبر و ماه وجود دارند و شگفت‌انگیز و عجیب هستند، این شگفتی و جذابیت، خود مردم هستند که از صنوبر و ماه بیشتر شگفت‌زده می‌شوند.

هوش مصنوعی: موهای تو مانند دایره‌ای است که در شهر ختن، به زیبایی مانند عطر مشک سیاه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: من بنده و غلام آن ساعتم که در صبحگاه با سرمستی به درگاه تو می‌نگرم.

هوش مصنوعی: از خواب بیدار شده و در حالی که چشمانش خواب آلود است، به آرامی کمرش را سفت کرده و کلاهی را به طور کج بر سر گذاشته است.

هوش مصنوعی: نه تو مثل لاله‌ای هستی تا گلی سرخ داشته باشی و نه مانند درخت سرو هستی که قدی راست و بلند داشته باشد.

هوش مصنوعی: زلف و زیبایی تو به اندازه‌ای جالب و شگفت‌انگیز است که می‌توان آن را با سیم و مشک مقایسه کرد؛ اما در عین حال، این زیبایی همراه با گناه و توبه است.

هوش مصنوعی: من بنده‌ی آن خط زیبا و سیاه هستم که مانند نیمی از دایره، از قیر و مشک ساخته شده است. ای بزرگ مرد، همانند طغرل (از شخصیت‌های تاریخی) زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: فرمانروایی که در روز و شب نامش را ستاره، آسمان، خاک و آب می‌دانند.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف فردی می‌پردازد که در صفات شجاعت و بزرگی مانند امیران است. او به مانند ستاره‌ای در آسمان، همت و کوشش خود را در دریای سخاوت و عظمت نشان می‌دهد. به عبارت دیگر، این فرد از نظر شخصیت و نقش اجتماعی، در اوج قرار دارد و ویژگی‌های بارزی را از خود بروز می‌دهد.

هوش مصنوعی: تمامی دانش و فهم بشر در ستایش و وصف او ناتوان است و آرزوهای طولانی بشر در مقابل جاودانگی او، بسیار کوتاه و ناچیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: آیا می‌توان کسی را ستود که مانند شمشیر تو، دشمن را به گونه‌ای زخمی کند که گویی نقره‌ای از میان جا و مکان عبور کرده است؟

هوش مصنوعی: اگر هزار بار تشکر و سجده کنم، باز هم اگر تو بخواهی، می‌توانم ابر را به عنوان یک چیز بی‌ارزش جلوه دهم.

هوش مصنوعی: برای ستایش تو، به جای گیاه، زبان طوطی از روی زمین بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: نوشیدن چیزی که از دست دشمن باشد، ناپسند و ناخوشایند است، اما وقتی نامی از تو در میان باشد، می‌توان به راحتی زهر را بدون هیچ تردیدی نوشید.

هوش مصنوعی: زمانی که مانند دریایی خروشان، امواج برمی‌خیزند و به خاطر دشمنی، لشکرها به سمت هم می‌روند.

هوش مصنوعی: ز زخم سم ستوران، کوه مانند کاه نرم و بی‌قوت می‌شود. و همچنین اگر نیزه‌ای گردان به آن ضربه بزند، باز هم کوه به اندازه کاه ضعیف و بی‌اثر می‌شود.

هوش مصنوعی: شخصی که به حقیقت و واقعیت آگاه باشد، تا روز قیامت از قدرت و تأثیر تو نمی‌تواند فرار کند و دشمنان تو همواره از وجود تو آگاه خواهند بود.

هوش مصنوعی: وقتی کینه و حسد در دل انسان شکل می‌گیرد، مانند این است که او در دویدن بر روی زمین با پاهای خود گیر می‌افتد و به همین دلیل ممکن است به دام مشکلات و دشواری‌ها بیفتد.

هوش مصنوعی: نیاز به فتنۀ یأجوج در دنیا، سبب شد که بر آن فتنه، در جود و بخشش راهی تنگ ببندند.

هوش مصنوعی: سکندر یا اسکندر مقدونی، در آرزوی بهشت و مقام والای الهی است، اما در نهایت، آنچه را که به دست می‌آورد، تنها دستاوردهای دنیوی و مادی است.

هوش مصنوعی: ابرها به رنگ‌های سرخ و زرد درمی‌آیند، چون گاهی به یاد بخشش و سخاوت تو می‌افتند.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که حال ولی را به خوبی درمی‌اوری و به او کمک می‌کنی، و همچنین در روزهای دشواری با دلسوزی و مهربانی برخورد می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، تا چند روز باید به تو بگویم که راز و رمز خاک آن درگاه را با ستاره‌ها برملا کنم؟

هوش مصنوعی: از این پس خطاب تو از سوی پادشاهان، شامل سه چیز است: ستاره‌ای که نشانه‌ی لشکر توست، خورشیدی که نماد تاج توست و گاه و زمانه‌ای که به تو تعلق دارد.

هوش مصنوعی: اگر قدرت و شجاعت به تو حکومت و سرودی می‌دهد، باید بر این جهان که گویی پنجاه سال است، حکمرانی کنی.

هوش مصنوعی: بیشک بدان که خداوند برای ایجاد جهان هیچ هدفی جز خدمت به سرزمین تو نداشته است.

هوش مصنوعی: تو در زمره‌ی افراد نادر و بی‌نظیری و در این امر، فرزند شهریار از تو شاهدی است.

هوش مصنوعی: وقتی پشه‌ای در کار نیست، هیچ‌کس نمی‌تواند به قدرت و زور فیل نزدیک شود. همچنین، تا زمانی که معنای واقعی شفا وجود ندارد، درمان نیز به دست نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: برای تو که مورد محبت قرار می‌گیری، آرزو می‌کنم خوشی و آرامش و سرگرمی باشد، و برای کسانی که با تو مخالفت می‌کنند، آرزو می‌کنم رنج و سختی و آه کشیدن باشد.