هوش مصنوعی: چهره، قامت، موها و گوش‌های محبوب من همانند ماه است و مانند مشک بر روی گل سمن.

هوش مصنوعی: در این شعر به زیبایی‌ها اشاره شده است. ماه و درخت صنوبر، نمادهایی از نور و صداقت هستند که در دل گل‌های سمن (نوعی گل خوشبو) و بوی مشک یعنی عطر خوش، به طراوت و شادابی می‌بخشند. به طور کلی، شاعر از طبیعت و زیبایی‌های آن سخن می‌گوید و بر ارتباط میان نور، صداقت و طراوت تأکید می‌کند.

هوش مصنوعی: این چهار چیز، فتنه‌های دین، دیدار و احساسات هستند و من از هر چهار جنبه، به دل و دیدگانم گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: او با نرمی و لطافت به مانند گل بنفشه قدم برمی‌دارد و چهره‌اش نیز به رنگ بنفشه است. در کنار او، توده‌ای از گل‌های بنفشه قرار دارد که بر روی دو گل نسترن قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: مشک ختن و بنفشه‌هایش زیبایی و لطافت خاصی دارند. در اینجا اشاره به این است که نقش و جلوه آنها باید در گرما و زیبایی محیطی مانند نقش و نسترن‌هایی که در باغ‌ها دیده می‌شود، تجلی یابد.

هوش مصنوعی: اگر مشک در ختن (سرزمین خوشبو) باشد و زیبایی و نقش گیسوان و چهره او در آنجا باشد، پس چرا در ختن نمی‌رقصند و شادمانی نمی‌تراشند؟

هوش مصنوعی: در نازکی و کوچکی در دنیا، چه چیزی را می‌توان دید که نازک‌تر از میانش و کوچک‌تر از دهنش باشد؟

هوش مصنوعی: زیبایی و جذابیت او به قدری است که کمرش همچون نازکی است و دل را شاد می‌کند و کلامش به اندازه‌ای شیرین و دلنشین است که زندگی را تازه می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که میان قلب و جان او هیچ فاصله‌ای وجود ندارد و هر دو تحت تأثیر عشق و ستایش قرار گرفته‌اند. این نشان‌دهنده وابستگی عمیق او به احساسات و عواطف است.

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی یاسمن به قامت دلربای ماه، ستایش واقعی دین شرف‌الدوله بو الحسن را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: شخصی که پاکی و صداقت در دل و فکرش وجود دارد، راستگو و با صداقت است و به درستی و راستی باور دارد.

هوش مصنوعی: جز ستایش او چیزی نگویید و جز خدمت به او چیزی جستجو نکنید؛ چرا که او پرورش‌دهنده روح شما و پروردگار جسمتان است.

هوش مصنوعی: هر کس را که می‌بینی، نوعی از خوب و پسندیده بودن در او وجود دارد و می‌توان از او ویژگی‌های مثبت و خوبی را پیدا کرد.

هوش مصنوعی: هر کار یا شغلی که او انجام می‌دهد و از آن دور می‌شود، اگر از روی انصاف و صداقت نباشد، آن کار مانند عادت‌ها و سنت‌های نادرست خواهد شد.

هوش مصنوعی: در این بیت به این موضوع اشاره شده است که از میغ (که نماد عشق و زیبایی است) هر کسی به اندازه خود بهره‌مند می‌شود، به طوری که شوره گز و شاخ یاسمن هر دو از آن استفاده می‌کنند. این نشان می‌دهد که زیباترین چیزها نیز می‌توانند به افراد با ویژگی‌ها و وضعیت‌های متفاوت رسیدگی کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر سخاوت زیاد، این ستایش بسیار خوب است؛ اما من این ستایش را به هیچ روشی نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: اسراف و زیاده‌روی در بخشش و سخاوت، رفتار خوبی نیست و لازم است که انسان مرزهای سخاوت را بشناسد.

هوش مصنوعی: او فردی بخشنده است که هم مردان و هم زنان، حتی از طریق بازی و کارهای غیرضروری، می‌توانند از لطف و احسان او بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: اگر کسی در جستجوی حق و عدالت باشد، حتی اگر به تعداد زیادی هم باشد، می‌توانند حق و حقوق خود را پیدا کنند.

هوش مصنوعی: احترام و موقعیت افراد بافضیلت به شخصیت و باورهای خود آن‌ها بستگی دارد و این موضوع نیازمند توجه به امتحان و آزمون است.

هوش مصنوعی: شما به گونه‌ای هستید که ستایش شما جلوه‌ای از ویژگی‌های خوبتان را به نمایش می‌گذارد و شخصیت تربیت‌یافته‌تان، هدیه‌ای برای درک و فهم بالاست.

هوش مصنوعی: بهار را شاداب و سرزنده می‌کند، همچون سیرت تو که در خود ویژگی‌های بزرگی را به وفور دارد.

هوش مصنوعی: چمنش به اندازه‌ای زیبا و روشن است که گل‌هایش مانند ماه و خورشید در آسمان درخشان به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: شعر و سخنرانی شاعران و کلمات داناها مانند آواز پرندگان و نغمه‌ی موسیقی است.

هوش مصنوعی: هرگز دو چیز نمی‌توانند با دو چیز دیگر هماهنگ شوند؛ مانند شادی با دشمنان و غم با دوستان.

هوش مصنوعی: در زمان دستشویی رفتن، اگر دست تو به آب طلا هم برسد، باز هم فرقی نمی‌کند و هیچ چیز ارزشمند نخواهد بود.

هوش مصنوعی: ای استاد نیکوکار، روزگار بر من چنان تاریک و پرمشکل شده است که از جان اهرمن نیز سخت‌تر است.

هوش مصنوعی: هر آنچه که تقدیر و روزگار برای من رقم می‌زند، به هیچ مردی که در شرایط سخت و دشوار است، نمی‌نماید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند من در ناامیدی و سردرگمی نیست، حتی حال و روز پرنده شب که از خانه‌اش دور شده و به دیاری دیگر رفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که بخواهم به شعر بپردازم، احساس می‌کنم که شکار کردن یک چیز مرده و بی‌ارزش ننگین است، مانند زغنی که فقط به دنبال مردار می‌گردد.

هوش مصنوعی: من درباره افراد نالایق سخن نمی‌گویم و از این که دیگران درباره من چه بگویند نگران نیستم، چون این چیزها برای من اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان در زندگی‌اش با لباس و ظاهری آراسته و زیبا باشد و به جای غم و ناراحتی، بر خوشی‌ها و زیبایی‌های زندگی تمرکز کند.

هوش مصنوعی: ابتدا تنها به ستایش تو از جهان بسنده کردم و هنگامی که از شعرگویی فارغ شدم، لبانم از شیرین زبانی خاموش شدند.

هوش مصنوعی: از زمان آن روز تا به حال، به خاطر ظلم و سختی‌های زندگی بارها مرا خریدی و به قیمت خودت رها کردی.

هوش مصنوعی: در زمان غیبت تو، دو سال پر از درد و رنج بر من گذشته است و من بی‌خبر از خوشبختی، تنها غم را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: امروز به خاطر زیبایی و جلوه‌ات در هری، به احترام تو سر بلند کردم و بخت و دولت را برایم به نمایش گذاشت و این مجلس را رونق بخشید.

هوش مصنوعی: من از دوری از تو بی‌خبر و سرحال مانده‌ام؛ گاهی به خوشحالی و سرور می‌چرخم و گاهی به خاطر سختی‌های زندگی دچار غم و اندوه می‌شوم.

هوش مصنوعی: تو از بی‌خبر بودن و حالت‌های درونی من آگاه شده‌ای و بر روی من تسلط یافته‌ای، به گونه‌ای که به من آزادی و امکان بروز ماهیت خود را داده‌ای.

هوش مصنوعی: من هیچ عذری ندارم و تقصیر من غیرقابل مقایسه است، لطفاً بی‌توجهی‌های من را ببخش و عذرخواهی‌ام را بپذیر.

هوش مصنوعی: هر کسی از سرزمین غرب آگاهی نداشته باشد و هیچ‌کس از سرزمین شرق نمی‌تواند یمن را بخواهد.

هوش مصنوعی: هر کسی از نعمت‌های خود به دیگران عطا کند و بر دیگران از کارهای خیر خود قدردانی نماید، باید در عمل به آن اهتمام ورزد.