آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یاران که، ز دلتنگی من، تنگ دلند؛</p></div>
<div class="m2"><p>گر یاری من نکرده از من بحلند!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ایشان خجل از من، که ندادندم کام؛</p></div>
<div class="m2"><p>من زین خجلم، که از من ایشان خجلند!</p></div></div>

شمارهٔ ۷۱

یاران که ز دلتنگی من تنگ دلند
گر یاری من نکرده از من بحلند
ایشان خجل از من که ندادندم کام
من زین خجلم که از من ایشان خجلند

هوش مصنوعی: در این شعر، بیانگر احساس دلتنگی و ناامیدی شاعر است. او از یارانش می‌گوید که به خاطر مشکلاتش از او فاصله گرفته‌اند و او را ترک کرده‌اند. شاعر به وضوح احساس خجالت و ناراحتی خود را از اینکه یارانش به او کمک نکرده‌اند، ابراز می‌کند و در عین حال می‌داند که آن‌ها نیز از این وضعیت خجالت‌زده‌اند. در نهایت، او بیشتر از خجالت یارانش، از خود خجالت می‌کشد.

شمارهٔ ۶۹

شمارهٔ ۷۰

هوش مصنوعی: دوستانم که به خاطر ناراحتی من دلگیر هستند؛ اگر به من کمک نمی‌کنند، بهتر است از من دور شوند!

یاران که، ز دلتنگی من، تنگ دلند؛

گر یاری من نکرده از من بحلند!

هوش مصنوعی: آنها از من شرمنده‌اند زیرا خواسته‌ام را برآورده نکردند؛ اما من از این موضوع خجالت‌زده‌ام که آنها از من شرمنده‌اند!

ایشان خجل از من، که ندادندم کام؛

من زین خجلم، که از من ایشان خجلند!

شمارهٔ ۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده