آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جان رفت و، دل از تو باز دردی دارد؛</p></div>
<div class="m2"><p>اشک سرخی و رنگ زردی دارد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غافل منشین، که خاک غم پرور من</p></div>
<div class="m2"><p>هر چند بباد رفته، گردی دارد</p></div></div>

دیوان لطفعلی بیک آذر بیگدلی به کوشش حسن سادات ناصری و غلامحسین بیگدلی - لطفعلی بیک آذر بیگدلی - تصویر ۴۷۳

شمارهٔ ۵۳

جان رفت و دل از تو باز دردی دارد
اشک سرخی و رنگ زردی دارد
غافل منشین که خاک غم پرور من
هر چند بباد رفته گردی دارد

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به احساس عمیق درد و غم ناشی از جدایی اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که با رفتن محبوب، دلش درد و ناراحتی زیادی دارد و اشک‌هایش نشانه این غم هستند. همچنین، او به دیگران هشدار می‌دهد که غم‌هایش ناشی از تجربه‌های تلخ زندگی‌اش است و نباید او را دست‌کم بگیرند.

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: جان من رفته و دل به خاطر تو دردی دارد؛ اشکی سرخ و رنگی زرد به خود گرفته است.

جان رفت و، دل از تو باز دردی دارد؛

اشک سرخی و رنگ زردی دارد

هوش مصنوعی: بی‌توجه نباش، زیرا زمین خسته و غمگین من، حتی اگر در باد پراکنده شده باشد، هنوز هم نشانه‌هایی دارد.

غافل منشین، که خاک غم پرور من

هر چند بباد رفته، گردی دارد

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده