آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خون دل پیر و جوان خورد دلت!</p></div>
<div class="m2"><p>وی ز آهن و از سنگ گرو برده دلت!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زنهار، میازار دلم، میترسم</p></div>
<div class="m2"><p>گردد ز دل آزردنم، آزرده دلت!</p></div></div>

شمارهٔ ۴۳

ای خون دل پیر و جوان خورد دلت
وی ز آهن و از سنگ گرو برده دلت
زنهار میازار دلم میترسم
گردد ز دل آزردنم آزرده دلت

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق و دردهای دل می‌پردازد. شاعر از رنج و عذابی که پیر و جوان به دلش می‌زنند سخن می‌گوید و نگرانی‌اش را از این‌که ممکن است دلش آزرده شود، ابراز می‌کند. او همچنین از دیگری درخواست می‌کند که او را بیشتر نرنجاند، زیرا این کار ممکن است به دل او لطمه بزند.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: ای دل، جوانی و پیری را به زحمت انداخته‌ای! تو که با سختی‌های زمانه و مشکلات، راحتی خود را در خطر انداخته‌ای!

ای خون دل پیر و جوان خورد دلت!

وی ز آهن و از سنگ گرو برده دلت!

هوش مصنوعی: لطفاً به قلب من آسیب نزن، چون نگران هستم که با ناراحت کردن من، خودت هم دلگیر شوی!

زنهار، میازار دلم، میترسم

گردد ز دل آزردنم، آزرده دلت!

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده