آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از هجر، مرا هم مژه گوهر پوش است</p></div>
<div class="m2"><p>دل از ستمت بناله، لب خاموش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از چشم ترم، بیتو در افشان شب و روز؛</p></div>
<div class="m2"><p>اما نه از آن در، که تو را در گوش است</p></div></div>

دیوان لطفعلی بیک آذر بیگدلی به کوشش حسن سادات ناصری و غلامحسین بیگدلی - لطفعلی بیک آذر بیگدلی - تصویر ۶۸

شمارهٔ ۱۶

از هجر مرا هم مژه گوهر پوش است
دل از ستمت بناله لب خاموش است
از چشم ترم بیتو در افشان شب و روز
اما نه از آن در که تو را در گوش است

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی درد و جدایی است. گوینده از محنت و غم دوری صحبت می‌کند و می‌گوید که از دلش ناله‌ای بی‌صدا برخاسته، در حالی که چشمانش به یاد معشوقش اشک‌آور است. همچنین اشاره می‌کند که این احساسات او نه به خاطر سنگینی کار یا ستم دیگری، بلکه به دلیل عشق و یاد معشوقش است.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: از دوری تو، چشمانم مانند جواهری پوشیده شده‌اند و دل به خاطر ظلم تو در خاموشی، در حال ناله است.

از هجر، مرا هم مژه گوهر پوش است

دل از ستمت بناله، لب خاموش است

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک می‌ریزد، مانند مرواریدها در شب و روز؛ اما این اشک به خاطر تو نیست، بلکه به دلیل چیزی دیگر است که در قلبم جای دارد.

از چشم ترم، بیتو در افشان شب و روز؛

اما نه از آن در، که تو را در گوش است

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده