هوش مصنوعی: بیا و به نغمه‌ای تازه بپرداز، مانند نی‌ای که کشاورز آن را از هر سمت کوتاه کرد و شکرینگی در آن شکافت.

هوش مصنوعی: دندان‌هایش مثل شکر شیرین است و اکنون که لبخند بر لب دارد، دیگر نمی‌توانی او را با شیرینی پر کنی.

هوش مصنوعی: ای دوست خوشبخت، بیایید و با هم باشیم، چون روح‌القدس در دل من می‌دمی و زندگی را تازه می‌کنی.

هوش مصنوعی: شنیدم که غم از صدای نی فرار می‌کند، همان‌طور که زنی که عقل کافی ندارد، از بوی شراب دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: منظور این است که ای خواننده یا هنرمند، به صدا و نغمه بپرداز و در این لحظه شادی و زیبایی را به زندگی تزریق کن، همچون دری که به روی آسمان باز می‌شود و نوید روشنی و خوشی را می‌دهد.

هوش مصنوعی: بهتراست که آگاهان و دانایان به زندگی و دنیا بپردازند و امور آن را به اهلش بسپارند.

هوش مصنوعی: خواننده! تار رباب پاره شده و به دلایل غم و اندوه، حالتی مشابه شب تیره و تار پیدا کرده است، در حالی که روزهای جوانی و شادابی به سر آمده‌اند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که تو چیزی جدید بسازی؟ نگذار که زمان از دست رفته‌ات را برگردانی!

هوش مصنوعی: خواننده! شب عید، عود را بردار و بسوزان تا ستاره شوم را به اوج برساند.

هوش مصنوعی: غم را از من دور کن و دل من را روشن کن، زیرا تو هم سازنده‌ی عود هستی و هم سوزاننده‌ی آن.

هوش مصنوعی: خواننده! بیا و با چنگت گیسوانم را بگیر، زیرا دلی دارم که مثل دهانت شرمنده است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است دل ما از این آشفتگی رها شود تا سر به پیشانی‌مان نزدیک‌تر شود؟

هوش مصنوعی: خواننده! سر خود را کنار من بگذار، چون که تو لذت نواختن عود را در کنار من داری.

هوش مصنوعی: اگر همدم تو در کنارت غمگین است و به دلش می‌رسد که ضعیف شده، باید با محبت و مهربانی او را آرام کنی و به او دلگرمی بدهی.

هوش مصنوعی: خواننده! شروع کن به نواختن و آواز خواندن، اما مبادا که ستاره‌ها از آسمان به زمین بیافتند.

هوش مصنوعی: در روزهای پیری، بیایید با شوق و شادی دور هم رقص کنیم، پاهایمان را به حرکت درآوریم و دستانمان را به یادانه بالا ببریم.

هوش مصنوعی: خواننده! آهنگی بساز که حد و مرزها را بشکند و زبان جرس را آزاد کند.

هوش مصنوعی: شاید من با شوق و شادابی بیایم و بار و بنه لذت و ناز لیلی را از نجد حمل کنم.

هوش مصنوعی: ای خواننده! کاری کن که از نزدیک به دور نروی و با آهنگ داود به خواندن بپرداز.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌فهمی که دور روزگار چقدر تغییرات دارد؟ آیا می‌خواهی منتظر بمانی تا به وسعت تخت سلیمان، قدرت و عظمت زمانه دوباره برگردد؟

هوش مصنوعی: آیا تا به حال در این سرزمین ترسناک دیده‌ای که چگونه خاک همه‌چیز را مانند گنج قارون بلعید و پنهان کرد؟

هوش مصنوعی: ای خواننده! زبانی ندارم، اما گوش‌های تو را باز کن که از فرزندان خرد و عقل، مطالبی دارم.

هوش مصنوعی: هر صدایی که به محفل زیبایی می‌افزاید، ناشی از چرخش فضیلت‌ها و نه از گردش ستاره‌هاست.

هوش مصنوعی: اکنون دف را در دست بگیر و بهار را ببین که چگونه چهره زیبا را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: یک دایره‌ای وجود دارد که نقش آن در دل‌ها نقش می‌بندد و اثر آن همچون آتش در دل‌ها می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: به صدای دف گوش نده و آن را نزن، زیرا این دف حاوی رازهاست و برای گوش، خدنگ و زیبایی‌های صدا را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: من هم به این آواز آشنا هستم؛ بیکاری و فقر من از همین غنا و موسیقی ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که از سر رفتن نوشیدنی در لیوان حباب‌هایی بر روی سطح آن ایجاد می‌شود، اگر ساز و دهنی همراه نداری، خودت آن لحظه را شادی کن.

هوش مصنوعی: شنیدم که وقتی در حال رقص و شادی، کسی در برابر ما دست می‌زند و با پا به زمین می‌کوبد، درد و غم در لحظه وداع خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: بگویید که آن معشوق خوشگلی که مست و سرمست است، برقصید و به او بگویید زمانی که دستش را به هم می‌زند، چه جذابیتی دارد.

هوش مصنوعی: دستی مانند دستان یک خانه، بر سرنوشتم بزن؛ زیرا که تقدیرم در خواب به سر می‌برد، پس برای تغییر آن اقدام کن.