هوش مصنوعی: شنیدم که یکی از پادشاهان ایرانی، که در سرزمین جم حکمرانی می‌کرد، وجود داشت.

هوش مصنوعی: مرگ به ناگاه از سر شاهزاده تاج و کلاه را برداشت و بر سر خود گذاشت.

هوش مصنوعی: همه را از بند و اسارت رها کرد و با بخشش و سخاوتش، کشور را آباد ساخت.

هوش مصنوعی: چهره او به اندازه گل زیباست و زیبایی او باعث آرامش و راحتی جهانیان می‌شود.

هوش مصنوعی: دلش مهربانی و انصاف داشت و پرهیزگاری در او نمایان بود، اما در سخن گفتن، زبانش تند و بی‌پروا بود.

هوش مصنوعی: هیچ کس را جز تو ندیدم که از شوخی و طعنه‌های زبانش رنجی ببیند.

هوش مصنوعی: روزی در باغی می‌چرخید، همچون پروانه‌ای که دور چراغ می‌گردد.

هوش مصنوعی: وقتی او را دید، روح باغبان جوان به شوق آمد و شاخه‌ای از گل‌ها را گرفت و به او داد.

هوش مصنوعی: یک پسر از خاندان سلطنتی وقتی باغبانی را دید که چهره‌اش شبیه لاله بود و آزاد و مستقل به نظر می‌رسید، احساس خاصی کرد.

هوش مصنوعی: چهره‌ی او را مانند چهره‌ی خودت دیدی، آیا ممکن است که او آینه‌ای در پیش داشته باشد؟

هوش مصنوعی: او با حیرت گفت: ای چهره‌ات که ماه را به حسادت می‌اندازد، آیا مادرت در حرم جایی داشت که این زیبایی به تو رسید؟

هوش مصنوعی: چهره‌ی باغبان مانند گل باز شد و ملک‌زاده به احترام او زانو زد و گفت.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، مادری داشتم که در سن و سال بالا به بیماری دچار بود و در خانه نمی‌توانست حرکت کند.

هوش مصنوعی: در باغ حرم، پدر را می‌دیدم که باغ ارم را به باغ حرم تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: فرزند شاه به خاطر شرم و خجالت از آب، دلش دچار تردید شد و از سخنی که نادرست گفته بود، پشیمان گردید.

هوش مصنوعی: چرا باید با کسی صحبت کنی که نمی‌توانی از او پاسخی بگیری؟