هوش مصنوعی: گفته شده است که پادشاهی در ظلم و ستم خود شرمنده بوده و وزیرش انسان دانا و هوشیاری داشته است.

هوش مصنوعی: صبحگاه وقتی که تو به خدمت مشغول شدی، نشانه‌های نگرانی‌اش از چهره‌اش کاملاً هویدا گشت.

هوش مصنوعی: اگر به دیدار شاه بروی و او خوشحال باشد، نگرانی وزیر بیشتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل به خاطر اضطرابش در آستانه منزلت نایستاده و بازگشتی نداشته است تا تو بیایی.

هوش مصنوعی: پسر وقتی پدر را در آن حال و روز دید، به خاطر ترس از شاه، رنگ از رویش پریده بود.

هوش مصنوعی: او گفت: ای پدر، در دلت غم نداشته باش و همواره در کنارم باش تا هیچ وقت احساس تنهایی نکنم.

هوش مصنوعی: بگو: در دل تو چه نگرانی وجود دارد؟ نه پادشاه بدی وجود دارد و نه تو انسانی بی‌وفا!

هوش مصنوعی: جهان به خاطر وجود تو و انصاف پادشاه خوب و آباد شده است، اما من تو را در حالتی سوگوار و در اوج ناامیدی می‌بینم.

هوش مصنوعی: پدر این داستان را برای او تعریف کرد و اشک ریخت و گفت: "بشنو و از من نپرس که اضطرابت به چه دلیل است."

هوش مصنوعی: روزی کسی داستانی برای من تعریف کرد که از اوضاع و احوال جهان و کارهای آن، اطلاعات زیادی داشت.

هوش مصنوعی: در روزگار کیان، یک پیرزنی وجود داشت که به پرندگان اهلی تعلق داشت.

هوش مصنوعی: روز و شب تحت تأثیر او هستند و او همواره مراقبت و رشد را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: روزی شخصی بر بام کاخی ایستاد و دلش را تنگ و محدود یافت، در حالی که فضای اطرافش وسیع و گسترده بود.

هوش مصنوعی: او از نعمت‌های بسیار برخوردار شد و آن زن پیر به او گفت: «خیر بر تو باد».

هوش مصنوعی: شخصی دیگر از روی بام، به جست‌وجو پرداخته و راهی را در پیش گرفته که به بام کاخی منسوب به شاه می‌رسد.

هوش مصنوعی: مانند یک شاهین، وقتی که شاهش را دید، متوجه شد که همه امور و وضعیت‌های زندگی به نوعی معکوس و ناپایدار به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: دنیا در نظر او به شدت تار و تیره شده و او نمی‌تواند زیبایی‌های آن را ببیند. در این وضعیت، صداهای فراوانی به گوش او می‌رسد که او را به فکر و تأمل دعوت می‌کند، اما او به خاطر دیدگاه محدودش نمی‌تواند از آن‌ها بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: در این دنیای پر از مشکلات، بارها و بارها به جستجوی وفاداری پرداختم و هیچ‌کس را وفادارتر از تو نیافتم.

هوش مصنوعی: آیا تا به حال به این موضوع فکر نکرده‌ای که از جایی شروع کرده‌ای و حالا به اینجا رسیده‌ای؟

هوش مصنوعی: چه چیزهایی از انسان‌ها دیده‌ای، چه آنهایی که در بند هستند و چه آنهایی که آزادند؟

هوش مصنوعی: یک روز از تکه‌های غذا و خوراکی که از سفره‌شان می‌افتد، تلاش و اراده‌ام را برای ساختن خانه‌ای در کاخ و زیورآلات‌شان به کار می‌برم.

هوش مصنوعی: حفاظت و نگهداری تو از هر آسیب و خطر، نه به وسیله رشته‌ای که بر بالای تو باشد و نه به وسیله بندی که به پای تو متصل باشد.

هوش مصنوعی: تو را از هر گونه تهدید و خطر رهانیده‌اند، نه چون شاهینی که منقار تیز دارد، و نه چون عقابی که چنگال‌های قوی‌اش برنده است!

هوش مصنوعی: اگر یک تخم مرغ نقره‌ای رنگ را به دنیا بیاوری، می‌توانی از شلوغی و هرج و مرج جهانی بکاهی.

هوش مصنوعی: تو از آن‌ها پرورش یافته‌ای، مثل این که از آب و دانه خورده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی از آن پرورش نیرو بگیری، دیگر بر دیوار تکیه‌گاه بیشتری نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: وقتی به خانه دیگر می‌روی، فراموش نکن که از آنجا منزل اصلی تو بوده و آنجا را ترک کرده‌ای.

هوش مصنوعی: آیا هنوز هم از آن خانه چیزی به یاد داری که صاحبش به تو با محبت دانه‌ای داده بود؟

هوش مصنوعی: من در آشیانه‌ای زندگی می‌کردم که بالای کوه قرار داشت و در آنجا ذهنم از تمام مشکلات و ناراحتی‌ها آزاد بود.

هوش مصنوعی: در صبح زود، هنگامی که تمایل به پرواز کردم، جهانی را زیر بال و پر خودم قرار دادم.

هوش مصنوعی: شب در دامن کوه و تپه، شکار پرندگانی مانند تیهو، دراج و کبک در حال انجام بود.

هوش مصنوعی: سرنوشت تا پای من کمین کرده و انسان‌هایی، مانند دام، مرا تحت کنترل خود درآورده‌اند.

هوش مصنوعی: من خود را به سرنوشت واگذار کرده‌ام و به آن راضی‌ام.

هوش مصنوعی: من اکنون مثل یک صیدِ رام، تسلیم صیاد هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌زنم ناله و شکایت از ظلم او، چون در شرایط سخت و محبوس هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که به دنبال شکار می‌روی و به دشت می‌روید، دیگر نمی‌توانی از جایی که ایستاده‌ای جدا شوی.

هوش مصنوعی: از خون زیبای تذروان، گل چنگ را به رنگ سرخ درمی‌آورم، همان‌طور که منقار کبوتران است.

هوش مصنوعی: وقتی صدا و نوا از طبل بلند می‌شود، صدای تیهو و کبک به گوش می‌رسد و این صداها هدیه‌ای خوش برای ما به ارمغان می‌آورند.

هوش مصنوعی: من برای تو وفاداری می‌آورم و با کمال میل به دام محبت تو می‌افتم، نه اینکه از زجر و ستم بترسم یا نگران باشم.

هوش مصنوعی: ماکیان در پاسخ گفتند: ای کسی که مقام تو همچون تختگاه پادشاهان است.

هوش مصنوعی: هنگامی که تو وارد این تله شدی، دست پادشاهان آرامش‌بخش تو شده است.

هوش مصنوعی: آیا تا به حال هیچ پرنده دیگری را ندیده‌ای که مانند او در آتش جگرش بسوزد؟

هوش مصنوعی: من خود بارها دیده‌ام که هزاران نفر با دل انسانی و با احساسات عمیق زندگی می‌کنند، خواه از روی رفاه و ثروت باشد یا از روی فقر و نیاز.

هوش مصنوعی: اما تا زمانی که آدمی به من نیکو نظر نکرده است، زندگی برایم به خاطر ترس از جان، حرام شده است.

هوش مصنوعی: چرا باید از کسی فرار کنم که مانند من، عده‌ای از پرندگان را به قتل رسانده است؟