هوش مصنوعی: دوستی به من گفت که کسی از دوستانش در حال گردش در باغ با او بود.

هوش مصنوعی: در دل من غمی از روزگار وجود دارد که نه می‌توانم از آن سخن بگویم و نه می‌توانم آن را از خودم دور کنم.

هوش مصنوعی: من یک راز نهفته دارم که در این دنیا وجود دارد و اکنون می‌خواهم آن راز را به زبان آورم، اما همچنان مخفی نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: در زمانه‌ای که خان گیلان بر زمین حکمرانی می‌کند، با افتخار از عدالت پادشاه، شکایت‌ها و مشکلات مردم را حل می‌کند و به مانند گرگِ مورد اعتماد، از حقوق آنها دفاع می‌کند.

هوش مصنوعی: مردان بزرگ، دانا و آزاد نمی‌توانند درد و رنج خود را پنهان کنند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم، اما آیا کسی می‌تواند در آن محفل پنهانی راهی را پیدا کند که از رقبایش مخفی باشد؟

هوش مصنوعی: اگر مانند خضر، مرا راهنمایی کنی، از این بند و محدودیت رهایم کن.

هوش مصنوعی: من خودم در خشکی و بی‌آبی به سر می‌برم و او مثل ابر، باران می‌بارد؛ پس چرا آب را از کسی که تشنه است، دریغ می‌کنی؟!

هوش مصنوعی: از این بیشتر نپسند، ای معلم، ظلم بر ستمدیده‌ای که در این دوران زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: من به تو می‌گویم: ای مسافر، سفر کن؛ از درد و رنج خود، دل را به زنجیر دردها درآورده‌ایم.

هوش مصنوعی: حسرت نمی‌خورم که به هدف تو نرسیدم، زیرا از نفع تو برای من ضرری نیست.

هوش مصنوعی: در خانه‌ای که فردی با خوشبختی زندگی می‌کند، هیچ‌کس تنهایش نمی‌گذارد و برکت و محبت در آن جاری است.

هوش مصنوعی: مجلس آن زمان از مهربانی خالی می‌شود که کسی درِ کیسه‌اش را برای کمک به درویش باز نکند.

هوش مصنوعی: به دلیل شرمی که از دیگران دارد، در زمان بخشش نیاز به تنهایی دارد تا بتواند بدون دغدغه و راحت عمل کند.