هوش مصنوعی: شنیدم که ستاره‌ای در آسمان، به زیبایی دخترکی، نورانی و روشنایی‌اش در شب را به آن مکان تابانده است.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که او برای برپایی عروسی تلاش کرده است، در شرایط سخت تسلیم نمی‌شود و در عوض، در باغی که پر از گل است، دست به چپاول می‌زند.

هوش مصنوعی: با امید رسیدن به گل، باغ را گسترش می‌دهد؛ به شوق یافتن گوهر، گنج را باز می‌کند.

هوش مصنوعی: او ابتدا یک بوسه از لبانش گرفت تا بتواند لعل (جواهر) باارزشی را محکم در دستانش بگیرد.

هوش مصنوعی: بلبل در حالتی شگفت‌انگیز، از منقار خود گل‌های آشفته و زیبا را به نمایش می‌گذارد و در کنارش، چیزهای گرانبهایی را که دیگران نمی‌توانند ببینند، در می‌یابد.

هوش مصنوعی: عجب است که این راز نگفتنی ماند و تنها این که خود آن سرو بلند هم آن را پنهان کرده است، جالب‌تر است.

هوش مصنوعی: دختر گمان کرد که اگر او را در سکوت ببیند، عیب‌هایش پنهان شده است، در حالی که او از عیب‌های خود بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: او نمی‌دانست که آن مرد، که پرستنده‌ی خداست، به خاطر عیبش از شرم سکوت کرده و چیزی نمی‌گوید.

هوش مصنوعی: پس از گذشت دو روز از آن حادثه، خانه از حضور مهمانان خالی شد.

هوش مصنوعی: یک روز که آرایش کاخ را درست می‌کردند، آرایشگر با جسارت و اعتماد به نفس کارش را انجام داد.

هوش مصنوعی: گوشواره‌ای که به دو گوش فرد می‌خورد، از سوزن نازک و محکم ساخته شده است.

هوش مصنوعی: سپس همسرش با او به گفت‌وگو نشست و گفت: ای عزیز، همسر مهربان من.

هوش مصنوعی: من نازنین تو هستم و با افتخار از بندگی‌ام سخن می‌گویم. مرا در زنجیره‌ای از بندگی خود قرار بده.

هوش مصنوعی: گوش کن! دل شنونده از خنده نرم شد، ببین چه پاسخی درست به او داد.

هوش مصنوعی: ای محبوب من که مثل سرو بلند و زیبا هستی، تو روشنایی و زیبایی زندگی من هستی.

هوش مصنوعی: چرا باید برای تسلط بر کارها و شرایط سخت تلاش کنیم و در عوض، به دنبال همدلی و همکاری باشیم؟

هوش مصنوعی: چرا آن چیزی که من به آن استقامت می‌کنم، تو آن را محکم گرفته‌ای، ای شیطان؟

هوش مصنوعی: دانایان و حکمت‌مندان از نادانی و بی‌خردی بازاریابی و داد و ستد بی‌ارزش دوری می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر به تو انتقاد کنم و زبانم را به نیش و کنایه برانم، مرا فریبکار و نادان نپندار!