هوش مصنوعی: شنیدم یکی از پادشاهان کیان را که هیچ‌کس از حکومتش ضرر ندید و آسیب ندید.

هوش مصنوعی: در یک گله، به لطف عدالت او، گرگ و میش کنار هم زندگی می‌کنند و در کنار یک چشمه، به خاطر بخشش او، هم نوشیدنی شیرین وجود دارد و هم چیزهای تلخ.

هوش مصنوعی: روزی به‌خاطر مهربانی‌اش، فرصتی فراهم کرد تا مردم دل‌هایشان را به‌دست آورند و آرزوهایشان را تحقق ببخشند.

هوش مصنوعی: نوشیدنی‌هایی که به دست ساقیان آماده شده بودند، به قدری شیرین و دلپذیر شدند که همه از آن لذت بردند و کامشان شیرین شد.

هوش مصنوعی: جهانی آگاه و دانا از راه‌های صحیح به آن پادشاه، در مقابل درگاه او، ادای احترام و بوسه‌ای نثار کرده است.

هوش مصنوعی: ای پادشاه! امیدوارم که جهان در سایه حمایتی تو باشد و سرکشان در برابر تو به خاک بیفتند.

هوش مصنوعی: چشمی که از دیدار تو محروم است، مانند تختی بی‌حس و زمینی است که از خواب بیدار شده اما هنوز نخواهد به خوشی و شادابی برسد.

هوش مصنوعی: به خاطر انصاف و عدل تو، تمام موجودات در این دنیا در امنیت و امان هستند، پس برای چه باید نگران رفتار آسمان باشیم؟

هوش مصنوعی: اکنون افرادی از هر گوشه و کنار دنیا آمده‌اند که برای تو احترام قائل شده و سرشان را به علامت ادای احترام بر درگاه تو می‌سایند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه پادشاه عالم، نگهدارنده مردم است، هم در آشکار و هم در پنهان باید شکرگزاری کرد.

هوش مصنوعی: هر کسی دارایی و ارزش‌های خود را به تو می‌آورد و برایت هدیه می‌آورد.

هوش مصنوعی: از نجد اسب عجم و از عرب اسب تندرو، از روم جامه و از چین پرنده‌ای زیبا.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و جواهرات پرداخته است. در اینجا از عطرهای خوشبو و مواد معطر مانند عود و زعفران، همراه با سنگ‌های قیمتی مانند یاقوت و زبرجد صحبت می‌شود. به طور کلی، به نوعی زینت و زیبایی که در این اشیا وجود دارد اشاره شده است.

هوش مصنوعی: از سنگ‌های قیمتی و جواهرات درخشانی مانند الماس و یاقوت برای زینت و زیبایی گردن و کمر استفاده شده است، که مانند خورشید تابناک و ماه درخشان به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: از زره‌ای نقره‌ای و کمربند فیروزه‌ای که به زیبایی با عقیق تزئین شده، صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: از شفافیت بلور و تیزی آهن، هیچ‌کس را در دل نرمی و رحمتی نیست.

هوش مصنوعی: ای شاه، جان ما زنده است به وجود تو و تو را به عنوان اصل حیات خود انتخاب کرده‌ایم. ما از مادیات و دارایی‌ها بی‌نیازیم و در دوران عدالت تو از مشکلات و رنج‌ها رهایی یافته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر پند من را بشنوی، می‌توانی از زیان‌هایی که در نتیجه از دست دادن موقعیت‌های عالی و سلطنتی به وجود می‌آید، جلوگیری کنی.

هوش مصنوعی: به جز این گوهری که در دست دارم، چیز دیگری ندارم که شاه در صورتی که مست نباشد، آن را بپذیرد.

هوش مصنوعی: او گفت: شاهانی که شانس و اقبال خوبی دارند.

هوش مصنوعی: از زیاد و کم افتخار و ثروت، یاد شاهان نکنید و تنها به عدالت و انصاف پایبند باشید.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که فرد به خاطر عشق و شوقی که دارد، از درون خود احساس ناخوشایندی دارد. با وجود این احساس، چیز با ارزشی را در بر ندارد و در واقع فقط از چیزهای بی‌ارزش، همچون سنگ، بیرون نمی‌آید. به عبارتی دیگر، او با وجود آرزوها و اشتیاقاتش، به نتیجه‌ای مطلوب یا ارزشمند نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به این مفهوم اشاره دارد که چه چیزی می‌تواند از یک گوهر درخشان و ارزشمند که از خاک برمی‌خیزد و در خاک باقی می‌ماند، به وجود آید؟ یعنی اشاره به این دارد که ارزش یک چیز ممکن است تحت تاثیر ماندگاری و سرنوشتش قرار گیرد.

هوش مصنوعی: من و گوهر دانش، که از پند حکیمان به دست آمده، برای سروران زینتی به شمار می‌روند.

هوش مصنوعی: آنها به جای اینکه هدیه های او را به قیمت واقعی‌شان ارزیابی کنند، بر اساس وزن و ارزشی که دارند، به آن‌ها بیشتر اهمیت می‌دهند.

هوش مصنوعی: از دهان سخن آغاز می‌شود و در دل، آرامش و عمق وجود پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: در دل هر انسان، پند و اندرز باارزشی وجود دارد که می‌تواند به عنوان دارویی برای رفع مشکلات و رنج‌های مختلف عمل کند.

هوش مصنوعی: حالا آن گوهری که گفتی بیاور، زیرا که از خرد تو به خوبی می‌توانی آن را بگیری، پس آن را بیاور.

هوش مصنوعی: دل مرد به خاطر سخن پادشاه شاد شد و دعا کرد تا شاه جهانیان موفق و سرافراز باشد.

هوش مصنوعی: به خاطر دارم از افرادی که در مسیر صلاح و نیکویی قدم برداشته‌اند که اگر خوبی و نیکی را مشاهده می‌کنی، آن را از انسان‌های نیکوکار و خیرخواه ببین.

هوش مصنوعی: از خوبی کردن خودداری نکن، زیرا اگر کسی به تو گل هدیه داد، به او خار نده.

هوش مصنوعی: اگر از کسی کار بدی دیدی، تلاش نکن که او را به مسیر نادرست هدایت کنی، زیرا ممکن است خودش دوباره به آن رفتار بد بازگردد.

هوش مصنوعی: مرد دانا به شاه گفت: خوش آمدی به این گفت‌و‌گو.

هوش مصنوعی: هر روز باید این داستان را به گوش من برسانی و مرا به این خاک پای ملاقاتت نزدیک کنی.

هوش مصنوعی: هر نوعی از گفتار و بیان او نور و روشنی دارد، تا به گونه‌ای که می‌تواند از سفره‌ی بخشش و مهربانی بهره‌مند شود و رشد کند.

هوش مصنوعی: او با محبت و بزرگ‌منشی با او رفتار کرد و او را به جمع خاصان دربار خود راه داد.

هوش مصنوعی: چند سالی گذشت و او همچنان در کنار پادشاه بود و با او هم‌نشینی می‌کرد.

هوش مصنوعی: هر روز، پند و نصیحت اولیه را به شاه می‌گفت و از پناهگاه بدی می‌جست.

هوش مصنوعی: هر روز که مقام و جایگاه او بیشتر می‌شود، حسودان و حسرت‌خواران از غصه و ناراحتی در دل می‌سوزند.

هوش مصنوعی: در میان افراد، کسی وجود دارد که حسادت بیشتری دارد و برای خردمندان، نگرانی و بداندیشی ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان خردمند از جایگاه و مقام بالای خود خارج شود، به سود و منفعت خود در امور زندگی توجه کند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه! امیدوارم همیشه در شرایط خوب و خوشایند باشی و هر روز تو همانند روز نوروز پر از شادی و روشنی باشد.

هوش مصنوعی: شخصی که به خاطر زیبایی‌ها و جذابیت یک داستان، به دلایلی خاص اهمیت پیدا کرده است، از کسانی است که در این مکان مقدس حضور دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به این موضوع می‌رسد، با صدای بلند می‌گوید که این گفته از ابتدا زبان لاله بوده و ای کاش همین‌طور بود.

هوش مصنوعی: از این غم، دلم در درد و مشکلات مبتلا شده است، زیرا خسرو نیز به درد و رنجی که دچارش شده مبتلاست.

هوش مصنوعی: مرا به نزدیکی تخت نشاندند و بوی شدید و آزاردهنده‌ای باعث ناراحتی‌ام شد.

هوش مصنوعی: آستین خود را به آرامی روی بینی‌ام بکشم تا بوی ناخوشایند آن دهان را نشنوم.

هوش مصنوعی: اگر تو از چیزی که خوشایندت نیست ناراحت باشی، بهتر است که همه مشکلات و ناهنجاری‌های او را کنار بگذاری و به فکر بهبود شرایط باشی.

هوش مصنوعی: خدمتگزارانی که موهایشان سفید شده، اینجا نیایند، زیرا این سخن از او شنیده شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه به خاطر حسادت این حرف را زد، از شدت خشم خونش به جوش آمد.

هوش مصنوعی: او به او گفت: اگر ببینم این سخن راست باشد، با شمشیر از او بازخواست می‌کنم.

هوش مصنوعی: من تو را به عنوان کسی که به رازهای شاهی آگاه است، معرفی می‌کنم و با مهربانی به تو امکانات و اختیاراتی می‌دهم که بخواهی و نیاز داشته باشی.

هوش مصنوعی: من افرادی را دیده‌ام که بی‌گناه هستند و در برابر عدالت، انگار متهمانی در حال راه رفتن بر تخت قدرتند.

هوش مصنوعی: ابتدا از لطف و محبت اوست که تاج و نشان مقام رهبری را بر سر او می‌گذارم.

هوش مصنوعی: وقتی خودت باعث بروز مشکلات و دردسرها می‌شوی، به زودی عواقب آن به سراغت خواهد آمد و تو را در موقعیت‌های سخت و خطرناک قرار خواهد داد.

هوش مصنوعی: هر شخصی که سر تو را ببیند، بدن تو را بر زمین افتاده و در خون غوطه‌ور می‌یابد.

هوش مصنوعی: انسان باید از خود و جانش محافظت کند و نباید دروغ بگوید، حتی اگر حقیقت تلخ باشد.

هوش مصنوعی: حسود به خاطر آگاهی از موفقیت دیگران به خود لرزید و به این نتیجه رسید که ممکن است شاه نسبت به او بدبین شود.

هوش مصنوعی: او ناچار گفت: ای پروردگار که تخت تو نورانی است، تو انسان روشنی و خوشبختی.

هوش مصنوعی: در این جمع که نور تو می‌تابد، چه کسی می‌تواند مانند زهره دروغ بگوید؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم دروغی بگویم، زیرا از جانم به تنگ آمده‌ام. به زودی دلیل و مدرک کافی برای تو خواهم آورد، نه اینکه زیاد منتظر بمانی.

هوش مصنوعی: صبحگاه می‌خواهم این مشکل را برای پادشاه حل کنم، مگر اینکه بخواهم از نادانی و حق‌شناسی افرادی جلوگیری کنم.

هوش مصنوعی: وقتی فردا در پیشگاه پادشاه سجده کند، دستور بده که به نزد شاه بیاید.

هوش مصنوعی: وقتی چیزی را در برابر خود ببینی، به طور قطع شاهدی بر سخنان من خواهد بود.

هوش مصنوعی: پادشاه از او قبول کرد و از جا بلند شد تا ببیند این گفت‌وگو از کجا سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: حسود با تدبیر خود تلاش کرد تا کارها را به نفع خود پیش ببرد، اما چون تقدیر Divine با او همراه نبود، هیچ فایده‌ای نداشت.

هوش مصنوعی: دل بی‌گناه به دنبال محبت و دوستی روانه شد، در حالی که دل دیگری پر از کینه و حسد است!

هوش مصنوعی: وقتی او از این موضوع باخبر شد که آن مرد دلیر، زیاد با دانایان و خردمندان هم‌پیکار بوده است.

هوش مصنوعی: بسیاری از افرادی که با ادب و فرهنگ آشنا هستند و همچنین دانشمندان و فرهیختگان، در کنار هم نشسته‌اند و گفتگو می‌کنند.

هوش مصنوعی: در کنار پادشاهان بزرگ، به خاطر زیبایی و آداب و رسوم، مقام و اهمیت او بیشتر شده است.

هوش مصنوعی: او در فکر فرو رفته است که کدام تدبیر و مکر را به کار گیرد تا آن پرنده باهوش را به دام بیندازد؟

هوش مصنوعی: او می‌خواست راهی را انتخاب کند که از حسادت و خطرات پادشاه دور باشد.

هوش مصنوعی: او در ذهنش این را تصور می‌کرد که آن بیگناه وقتی فردا در ایوان شاه بنشیند، چه خواهد شد.

هوش مصنوعی: به وسیله تدبیر او، دست بر لب می‌گذارد تا اینکه سخن او را تأیید کند.

هوش مصنوعی: در پایان، او تصمیمی گرفت که حتی ابلیس هم از آن تعجب کرد.

هوش مصنوعی: با ترفندهای زیاد شب به خانه‌اش دعوتش کرد و برایش مجلسی زیبا ترتیب داد.

هوش مصنوعی: از هر نوع نعمتی که برای او بیاورند، او آن را به مقدار زیاد و بی‌حد و حصر آلوده می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که آن مرد از تدبیر و فکر کردن غافل شد، از آن سیب خورد و به وضعیتی رسید که کاملاً دچار تحول و تغییر شد.

هوش مصنوعی: پس از گفتگو، وقتی که زمان استراحت فرا رسید، در آن خانه خوابشان برد و تا صبح خواب بودند.

هوش مصنوعی: صبح که شد، خسرو شرقی به سمت ایوان حرکت کرد تا قضاوت را انجام دهد.

هوش مصنوعی: با یک دست شمشیری و با دست دیگر جامی به‌دست گرفته، به دنبال نظم و ترتیب امور هستم.

هوش مصنوعی: خداوندی که در سکوت و آرامش بود، مانند خورشید ظهور کرد و بر تختی از عاج نشسته است.

هوش مصنوعی: دوستان و مهمانان خاص او از همه طرف به حیاط رسیدند و صف بستند.

هوش مصنوعی: وقتی که زبان‌ها بسته است و کسی نمی‌تواند صحبت کند، دیگر چه فرقی دارد که چه کسی رئیس و بزرگواری باشد و چه کسی چوپانی کند؛ همه در یک سطح قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: شاه فیروز بخت از آن بی‌گناه درخواست کرد که نزد او بیاید.

هوش مصنوعی: آن مرد ادب را رعایت کرد و در هنگام گفت‌وگو سخنی نگفت، از اینکه چیزی بگوید خودداری کرد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که بوی ناخوشایند سیر نباید به شام برسد، تا اینکه شاه را آزار ندهد. به نوعی، می‌توان گفت که این یک هشدار است که باید از چیزهایی که ممکن است خوشایند نباشند و باعث ناراحتی دیگران شوند، دوری کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که شاه صحبت را با او آغاز کرد، ناگزیر او هم به صحبت کردن پرداخته و لب به سخن گشود.

هوش مصنوعی: با زیرکی و تدبیر، دست خود را بر دهان گذاشت تا مبادا خشم شاه فروکش کند.

هوش مصنوعی: قلم با زحمت و مشقت به سیاهی می‌افتد و نامه‌ای که به توصیف یک قتل می‌پردازد به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که وقتی کسی به سرعت به سراغ تو می‌آید، باید مواظب باشی که ممکن است دچار مشکلاتی بشوی یا به خطر بیفتی، انگار که باید برای خونریزی یا آسیب دیدن آماده باشی.

هوش مصنوعی: اگر از ترس جانش دلتنگی کند، او را نبخش و نگذار که شکایت کند.

هوش مصنوعی: وقتی نامه را نوشت، سرنامه را هم بست و آن را به طرف خودش خواند و به دستش داد.

هوش مصنوعی: این نامه را با دقت و احتیاط به دست خازن برسان، زیرا نباید از ورود انسان‌های ناپاک و نامناسب به این جریان احساس امنیت کنی.

هوش مصنوعی: هم اکنون از اینجا به سمت مخزن برو و مقداری طلا و نقره خالص برای ما بیاور.

هوش مصنوعی: او بی‌گناهی را بوسید و دست شاه را گرفت و از سوی ملک، نامه‌ای به راه ارسال شد.

هوش مصنوعی: حسود به طرز بدی در حال انتظار بود و وقتی دلشاد را دید، دلش پر از غم و ناراحتی شد.

هوش مصنوعی: به او گفت: در این لحظه که تو را خوشحال و شاداب می‌بینم، پادشاهت چه سخنی گفت؟

هوش مصنوعی: او با محبت و بزرگواری خود مرا از جمله بندگان گرامی قرار داد.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این نکته می‌پردازد که اگر بخواهیم خود را غنی و ثروتمند بدانیم، تنها با نوشتن و خیال بافی نمی‌توانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم. در واقع، برای تغییر سرنوشت، باید اقدام واقعی و عمل‌گرایانه‌ای انجام دهیم.

هوش مصنوعی: حالا من می‌خواهم تا از دور و برش، حسودها و طمعورزان را دور کنم و او را به آرامش برسانم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وضعیتی اشاره دارد که شخصی از ترس و طمع قدرت و سلطه‌ی پادشاه، دوستی‌ها و روابط خود را نادیده می‌گیرد. او به دوستانش می‌گوید که در زمان دشواری‌ها، باید به یکدیگر کمک کنند و به هم پناه بیاورند. این جمله نشان‌دهنده‌ی اهمیت دوستی و حمایت از یکدیگر در برابر فشارها و تهدیدهاست.

هوش مصنوعی: شاید امروز این گل را به من بدهی تا از خوبی تو بهره‌مند شوم؟

هوش مصنوعی: مردی با نیک‌نوا، نامه‌ای را که پادشاه فرستاده بود، به کرم پیشه‌ای داده است.

هوش مصنوعی: حسود به دنبال طلا به مخزن رسید و وقتی نگهبان نامه‌ای از او گرفت، آن را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: در همان لحظه، شمشیر از غلاف بیرون آمد و به فرمان شاه، کار او به پایان رسید.

هوش مصنوعی: او به خاطر گریه‌های زیاد کسی را نمی‌بخشد، زیرا هدف و مقصود من از این ماجرا چیز دیگری است.

هوش مصنوعی: به جایی رفت که امیدوار به پیدا کردن طلا بود، ولی به جای طلا، سر خود را از دست داد.

هوش مصنوعی: وقتی روز بعد صبح شد و خورشید طلوع کرد، آسمان این دنیا به حرکت درآمد و در کنار خورشید قرار گرفت.

هوش مصنوعی: هر روز به سوی شاه می‌رود و امیدوار است که بر تخت سلطنت بوسه بزند.

هوش مصنوعی: پادشاه زنده‌ای او را دید و گفت: عجب، چه شد که تو در دی اصلاً میلی به رفتن برای برداشتن سیب نداری؟

هوش مصنوعی: نگفتم که نامه را به دیگران نرسانید تا خون در آن بریزند؟!

هوش مصنوعی: آن مرد پای شاه را بوسید و گفت: نمی‌شود راز دل را از شاه پنهان کرد.

هوش مصنوعی: دوستی از من خواست تا طلا و جواهری دهم که از این درگاه کمتر از آن پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه من از لطف پادشاه به اندازه‌ی طلا برخوردار نیستم، اما وقتی او خواست، من در دادن طلا دریغ نداشتم!

هوش مصنوعی: او نامه را سریع از من گرفت و با این کار، دلش از مشکلات و تنگدستی راحت شد و رفت.

هوش مصنوعی: وقتی شاه نام را پرسید و شناخت، ستاره، مهره‌اش را در شش‌دری انداخت.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است کسی که بی‌گناه است، به خاطر گناهان دیگران دچار عذاب و مصیبت شود؟ بر این حکم ناعادلانه باید به شدت غصه خورد.

هوش مصنوعی: من از بازی‌های روزگار شگفت‌زده هستم؛ هیچ‌کس نمی‌داند که کارها از کجا شروع می‌شوند و به کجا پایان می‌یابند.

هوش مصنوعی: زمانی به این فکر افتاد که از کارهایی که انجام داده پشیمان است.

هوش مصنوعی: زمانی که ترس کمی از جان شاه کاسته شد، به او گفت: ای مردی که حق را نمی‌شناسی.

هوش مصنوعی: خبر دارم که بوی بدی از دهان من به مشامت رسید و تو این را به مردم جهان منتقل کردی؟!

هوش مصنوعی: اگر این عیب را در من پنهان دیده‌ای، آیا لازم است که آن راز را دوباره به من بگویی؟

هوش مصنوعی: من به دنبال راه حلی هستم تا از پزشکی کمک بگیرم و تو را به عنوان دوستی با نیکی و خوبی بشناسم.

هوش مصنوعی: مردم مهم دنیا، به ویژه افراد خاص دربار، وقتی که در نزدیکی مقام و موقعیت قرار می‌گیرند، به دنبال راهی برای نزدیک‌تر شدن به او هستند.

هوش مصنوعی: نمی‌گویند در مورد عیبی که مشاهده می‌کنند، و اگر هم چیزی را متوجه شوند، خودشان در آن دچار مشکل نخواهند شد.

هوش مصنوعی: آن گروهی که در جمع‌های خود اقدامات ناپسند و فتنه‌انگیز انجام می‌دهند، خود را مشغول سرگرمی و بازی می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر عیب کسی را دیدی چرا چیزی نگفتی؟ اما وقتی که توجه به خوبی او کردی، چرا پنهانش کردی؟

هوش مصنوعی: خودت بگو: حالا چه بهایی برای تو در نظر گرفته شده است؟! زندگی کردن با کسانی که به تو نزدیک نیستند، به خودی خود بی‌معناست!

هوش مصنوعی: وقتی آن بیچاره خبر را از شاه شنید، اشک از دیدگانش ریخت و گفت.

هوش مصنوعی: ای پادشاهی که با سلطنتت به مردم جهان نیکی و خوبی را ارزانی داشتی.

هوش مصنوعی: ای پادشاه! اگر از عیب‌های تو آگاه باشم، پس چرا به من می‌گویی که به آن‌ها آگاه نیستم؟

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که اگر کسی چیزی نداشته باشد، نمی‌تواند درباره‌اش صحبت کند، چون نفسش او را از بیان آن محدود می‌کند.

هوش مصنوعی: در این مکان، وقتی پناه گرفتم، تمام بخشش و انصاف را از شاه مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: من هیچ عیبی در شاه جهانی نمی‌بینم و گواه این سخن، دانای غیب است که از آن خبر دارد.

هوش مصنوعی: اگر این ادعا را شاه تأیید کند، من به ناتوانی خود اعتراف می‌کنم و شمشیر شاه در دستم است!

هوش مصنوعی: شهش می‌گوید: وقتی دیروز به سوی من آمدی، چشمانت را به من خیره نکن.

هوش مصنوعی: اگر تو در غیابم چیزی را پنهان کرده‌ای، چرا دستت را بر دهانت می‌گذاری؟

هوش مصنوعی: او گفت: ای صاحب تاج و تخت، من از این مجلس مانند پری بیرون آمدم.

هوش مصنوعی: آن شخصی که از من طلای بوا را گرفت، در خانه‌ام میهمانم کرد و شب را با هم گذراندیم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که درخت وجود دارد، نتیجه‌ی آن چیزی است که با دقت و مدارا پرورش یافته است.

هوش مصنوعی: آن شب نتوانستم هیچ کاری انجام دهم، چون اختیار و کنترل خود را از دست داده بودم.

هوش مصنوعی: صبح زود به درب کاخ رسیدم، وقتی که شاه خواست داستانی را با من به اشتراک بگذارد.

هوش مصنوعی: به ناچار سکوت کردم، ای دادرس، و خود را در تنگنای نفس حبس کردم.

هوش مصنوعی: مبادا که اگر شاه بوی سیر را بشنود، از من و سخنانم بدش بیاید و خسته شود.

هوش مصنوعی: به جز چیزهایی که گفتم، به هیچ دینی اعتقاد ندارم و گمان نمی‌کنم که کار ناپسندی به خودم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی شاه تمام این سخن را شنید، به قدری به آن توجه کرد که از فکر و اندیشه خود کاملاً غافل شد.

هوش مصنوعی: سر انگشت شگفتی بر دندان نهاد و از آن زمان، مسیر خردمندان را در پیش گرفت.

هوش مصنوعی: آن مرد نیکوکار متوجه شد که راه انسانیت و رفتار درست را باید در زندگی دنبال کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که فردی که به دیگران آسیب می‌زند، در حقیقت خود نیز در معرض آسیب خواهد بود و از این سرنوشت نتواند فرار کند. بدی اعمال انسان به خود او بازمی‌گردد و در نهایت عواقب اعمالش گریبان‌گیرش خواهد شد.

هوش مصنوعی: به خاک افتاد و از مقام پادشاهی به درگاه خداوند دعا کرد و دست به سوی او دراز کرد.

هوش مصنوعی: ای پروردگار پاک و بخشنده، به ما رحمت رسان، زیرا ما عذری داریم.

هوش مصنوعی: شایسته است که از راهنمایان سپاسگزاری کنی، زیرا هر راهنمایی که با تو هم‌راه شده، از تو شناختی به دست آورده است.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر شرم و ننگ خود از آبروریزی دوری کند، در حقیقت وقتی که در راهی اشتباه گام می‌گذارد، حقیقت او آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: لطف پنهان تو به گونه‌ای است که اجازه نمی‌دهد کسی از راهی که پیش گرفته بازگردد.

هوش مصنوعی: ما بدون اینکه بدانیم، به خاطر بدشانسی‌مان در مسیر گم‌شدگی افتاده‌ایم.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت‌هایی که به صورت پنهانی به ما عطا کردی، ما در اشتباه بودیم و تو مانع شدی از ادامه‌ی آن.

هوش مصنوعی: پس از این که باران شکر طلا به زمین نازل شد، فردی خوش‌اقبال و با شخصیت بر بالای تخت نشست و چنین سخن گفت.

هوش مصنوعی: هر روز به این درگاه می‌آیی و پیوسته داستان‌هایت را برایم را بازگو می‌کنی.

هوش مصنوعی: می‌گوید که من به کسی که در خواب غفلت است و راه را گم کرده، نشان می‌دهم و او را از خواب سنگین بیدار می‌کنم.

هوش مصنوعی: سپس مرد را در برابر نشاند و از لبانش چنین گوهرهایی خارج شد.