هوش مصنوعی: در آن مکان، مسجدی را مشاهده کردم که فضایی زیبا و وسیع داشت و ساختمانش بلند و باشکوه بود.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف grandeur و عظمت مکانی پرداخته است که با فضیلت و قداست همراه است. آنجا چون بیت المقدس، مقام بزرگی دارد و ساکنان و فضایی که در آن وجود دارد، از فضیلت و ارزش بالایی برخوردارند. به عبارت دیگر، این مکان به قدری عالی و مقدس است که می‌توان آن را با بیت المقدس مقایسه کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که طرح بنای جدیدی ریخته شد، لقب "کعبه" به آن نسبت داده شد.

هوش مصنوعی: در آن مکان، فرشته مانند پرنده‌ای در حرم امن و مقدس است؛ صدای پرواز او طوری است که دیو را به خوف و ترس می‌اندازد و فراری می‌کند.

هوش مصنوعی: شب و روز یک جمعه، روح و ملک به خاطر اعتکاف به زمین آمده‌اند و این حضور از آسمان است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است قدرت خالق، گل را به شکلی بیافریند که هم به آدمی شباهت داشته باشد و هم از شکل آن خارج شود؟

هوش مصنوعی: سجده‌گاه ملائکه و مکانی که همه انبیا در آنجا شایسته ارادت و احترام هستند، به اشاره به عظمت و جایگاه ویژه‌ای است که دارند.

هوش مصنوعی: جهان از وسواس و نگرانی‌ها به خاطر این نکته پاک شد که ابلیس هم در برابر خاک آدم سجده کرد.

هوش مصنوعی: چراغی که مانند شمع در طاق آویزان است، روشنایی شب را با نور خود می‌افزاید و همانند قندیل‌های بلورین می‌درخشد.

هوش مصنوعی: مانند آب خوشگوار تسنیم که در هر سو قابل مشاهده است، مانند کوثر که در وسطش یک حوض وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به آنجا وارد می‌شود، ابتدا تمام وجود خود را در آن آب می‌شوید.

هوش مصنوعی: او پس از آن با ناز و زیبایی راه رفت، به طوری که محل سجده‌ی پادشاهان تبدیل به خاکی شد که زیر پای او قرار گرفت.

هوش مصنوعی: فرش زرین بهشتی بر زمین افتاده است و خروس از بالای عرش با صدای تکبیر بانگ برآورده است.

هوش مصنوعی: مؤذن در پنج نوبت، بانگ نماز را به گوش زنان جهان می‌رساند.

هوش مصنوعی: از هر سمت صفی بلند و مرتب تشکیل شده است، انگار که روز قیامت برپا شده و همه به پا خاسته‌اند.

هوش مصنوعی: زاهدان صالح و نیکوکار جمع شده‌اند و با نفس خود، یعنی با درونیات و تمایلات خود، تلاش و مبارزه می‌کنند.

هوش مصنوعی: در مکان نماز، گوینده‌ای خوش‌بیان و توانا به ایراد خطبه‌ای می‌پردازد که شجاعت و رزمندگی را ستایش می‌کند.

هوش مصنوعی: مثل حر که به سمت خورشید می‌رود، عبادت او از چهار سمت، به سوی محراب آورده شده است.

هوش مصنوعی: یک نابینا بدون دلیل توانسته به مقامی بلند از محراب برسد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به بطحا (محل و زندگی پیامبر) نگاهی بیندازد، با یک نگاه نافذ و عمیق می‌بیند که چگونه گذشته او از بدترین شرایط به بهترین‌ها تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: هر کدام از این افراد، که از مهمانان هستند، پیش از دیگران به خاطر خودداری و تقوا، به جلو رفته‌اند و رهبری را به دست گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: همه چیزهایی که بر تن دارم، زیر این لباس بزرگ و گرانبها، زیبایی و خلق و خوی من و همچنین پشت من به حس وجود است.

هوش مصنوعی: در هر روز و شب، به ویژه در پنج زمان خاص، باید با افراد نیکو و خیرخواه همراه باشی و وقت خود را با آنها بگذرانید.

هوش مصنوعی: به ذکر و ستایش خداوند مهربان، در حال ایستادن، نشستن، خم شدن و به سجده رفتن مشغول هستم.

هوش مصنوعی: امامان، با لباس‌های فاخر و برجسته خود، برای پیروانشان در حال سخن گفتن هستند. پیروان، با دقت گوش می‌دهند و آماده دریافت کلام آنان هستند.

هوش مصنوعی: در میدان دین، وقتی علم به اوج می‌رسد، پیروزی و موفقیت حاصل می‌شود.

هوش مصنوعی: در آن مکان امن و محترم، منبری در هر سمت برپا شده است.

هوش مصنوعی: دیشب، در میان مرمر و عود، واعظان یکی یکی به اوج رسیدند.

هوش مصنوعی: آن قوم از ایشان پندهایی را شنیدند و به واسطه همین پندها بهره‌مند شدند.

هوش مصنوعی: به خاطر راهی که به درون این در باز شده، دعایی که در آن به حقیقت مستجاب می‌شود، به وقوع پیوسته است.

هوش مصنوعی: در آن مکان، افراد بزرگ و کوچک به کمک و پناهانده‌ای امن و آرامش‌بخش دسترسی دارند و از هرگونه آسیب و مشکل دور هستند.

هوش مصنوعی: در هر دروازه‌ای که به سلامت و آرامش ختم می‌شود، صدا و نغمه‌ای به گوش می‌رسد که مانند غلامی مصری در آنجا نشسته و به استقبال می‌آید.

هوش مصنوعی: او به طور پنهانی با دوستان دینش گفت: "اینجا بهشت است، پس وارد شوید و در آن جاودانه بمانید."

هوش مصنوعی: بگذارید اگر کسی مانند خواجه‌ای از میان آن بستر بوریا برمی‌خیزد، بوی ریا به مشام برسد.

هوش مصنوعی: او به زمین افتاد و تکیه‌گاهش خراب شد، دیوارش نیز فروریخت و به همان صورت در رفت.

هوش مصنوعی: به خود مشغول شده و در گفتار به حدی غرق است که گوشش به نصیحت شنوندگان نمی‌رسد و از پذیرش آن ناتوان است.

هوش مصنوعی: این بیت به وضعیتی اشاره دارد که یک مکان یا حقیقت معنوی از رونق و آبادانی به نابودی و ویرانی رسیده است. هیچ‌کس، نه پیرو و نه رهبر، در آن‌جا باقی نمانده و همه چیز متروک شده است. به عبارت دیگر، حالتی از بی‌احساسی و بی‌فغانی در آنجا حکم‌فرماست که نشان‌دهنده‌ی فقدان هدف و معنای مشترک است.