هوش مصنوعی: شبی در کنار هم، در فضایی صمیمی و آرام، چشمانم به دوردست خیره شده است. نه در حالت هوشیاری هستم، نه مست، نه خوابم و نه بیدار.

هوش مصنوعی: نشسته بودم و در دل خود کینه‌ای نداشتیم و از کسی هم شکایتی بر لب نیاورده بودم، حتی از محبوبم.

هوش مصنوعی: زبان خاموش است از یادگیری دنیا، مگر اینکه به یاد او باشد؛ و کارها نیز از فعالیت‌های دنیا دورند، مگر اینکه در مسیر او قرار گیرند.

هوش مصنوعی: انسان ابتدا باید برای به دست آوردن نعمت‌ها تلاش کند و پس از آن، شاید به خاطر اشتباهات گذشته از خداوند طلب بخشش کند. برای او بهتر است که از خجالت، شکر نعمت‌ها را فراموش نکند.

هوش مصنوعی: ناگهان یکی از دوستان روحانی وارد شد، در حالی که جسمی نحیف و جانش به شدت آسیب دیده بود.

هوش مصنوعی: او با گریه گفت: تو هم حال من را نمی‌پرسی در این سرزمین، که هیچ کس از درد و غم یار خود سوالی نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: با آستینم، از روی تو دور شدم و پرسیدم: چرا گریه می‌کنی؟ ای کسی که آرامش را از دلم ربوده‌ای!

هوش مصنوعی: او گفت: دیروز غمی داشتم که اگر امروز بخواهم آن را بشمارم، تعدادش به روزی که آن را تجربه کردم می‌رسد.

هوش مصنوعی: من درباره آنها چیزی نگفتم، جز اینکه شاید اندکی بیشتر از آنچه که باید گفته باشم، یا شاید تنها یکی از هزاران را بیان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در میان من و دل، وقتی که گفت و گویی آغاز شد، ناگهان در باغم نسیم بهاری مانند خضر به سمت من آمد.

هوش مصنوعی: به باغ رفتم و در هر طرف را نگاه می‌کردم. به خاطر بدشانسی، یک نفر به مجالس من وارد شد.

هوش مصنوعی: در یک مجلس خوشحال‌کننده، گروهی از افراد برجسته گرد هم آمده‌اند. یکی از آنان به مهمانان بی‌کس و نیاز کمک می‌کند و دیگری به کسانی که ضعیف و آسیب‌پذیرند، آزار می‌رساند.

هوش مصنوعی: من در اینجا حیران و سـتاده بودم که ناگهان از روی لطف، یکی از نزدیکی‌ها مرا به سمت خود فراخواند.

هوش مصنوعی: پس از سلام، به مجلس وارد شدم با نزاکت و ادب. رنگ صورتم از شرم زرد شده و دلم بسیار مضطرب و آشفته است.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای که مشخص کرده بودند نشستم و سرم را به گریبان غم فرو بردم، مانند گیاهی که به شدت خم شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر غرور و تکبر فردی که تازه به ثروت رسیده، نزد من احساس شرم می‌کند و این مسأله برای او ننگین است.

هوش مصنوعی: کینه‌ورزی باعث شده که من با ناراحتی و تلخی به دیگران آسیب بزنم، بی‌آنکه دلیلی منطقی برای این کار داشته باشم.

هوش مصنوعی: علامت خراب بودن دنیا، از دانش مردم مشخص می‌شود؛ شعار ناپسند شاعر، از اشعارش پیداست.

هوش مصنوعی: الان بگو چه کار کنم؟! - من به او گفتم: گناه از خود توست، بیچاره را به ثروتمند چه کار داری؟! حشره را به چکش چه ارتباطی هست؟!

هوش مصنوعی: نه تو از انسان بالاتر هستی و نه او از شیطان پایین‌تر، چون وقتی که خداوند بزرگ به او فرمان سجده داد، نشان‌دهنده‌ی مقام و جایگاه او است.

هوش مصنوعی: چه گفت؟ گفت از دل تیره و خودپسندی‌اش: «تو را از خاک آفریدم و مرا از آتش ساخته‌ای.»