هوش مصنوعی: ای کسی که در محضر زیبایی‌های نازنینان، به تو نیازمندند.

هوش مصنوعی: در خرابه‌های وجود من، تنها یک مشت خاک وجود دارد، همان‌طور که مشکی را از سر و شکل آن می‌سنجند.

هوش مصنوعی: من بازگو می‌کنم: گفتم که بندگان تو مانند آهن به خاطر نفس‌هایشان ذوب می‌شوند و شکل جدیدی به خود می‌گیرند.

هوش مصنوعی: با اسب‌های بزرگ و قوی خود که صدای نغمه‌وار زنگ‌هایشان دل را شاد می‌کند، در اصطبل خود باش.

هوش مصنوعی: کیسه‌ها و بندهای بزرگ، طناب‌های بلندی به همراه می‌آورند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شب از پای مهر (خورشید) بلند نشده است، صبحگاهان مانند اسب‌های تندرو به جلو می‌تازند.

هوش مصنوعی: گنج‌ها از زمین به سمت آن خرابه می‌آیند و حرکت می‌کنند.

هوش مصنوعی: این خاک از این ویرانه به هزاران شکل زیبا و با ناز بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: برای دستیابی به آرامش و آسایش، آب گوارا و پاک از چشمه‌های زمزم در حجاز را به آنجا می‌آورند.

هوش مصنوعی: نهال به دنبال میوه و شکوفه است، و درختان پربار و سرفراز نیز آن را به ارمغان می‌آورند.

هوش مصنوعی: درخت سرو و گل را از نهال می‌کارند و برای نرگس و لاله از پیازهایشان استفاده می‌شود.

هوش مصنوعی: قمریان، آواز زنگینی را همچون محمود سروها سر می‌دهند و زیبایی‌شان به گونه‌ای است که یادآور ایاز است.

هوش مصنوعی: نیمی از تو در دست دیگران است و نیمی دیگر هم در انتظار مانده است؛ خدمتگزارانت به دنبال بهانه‌ برای کاری هستند.

هوش مصنوعی: دل من از ناز و غم به تنگ آمده و آرزو دارم که بیشتر از این در مورد ناز و محبت از من پذیرایی کنند.

هوش مصنوعی: بهتر است انتخاب کنی که آیا می‌خواهی چیزهایی که باقی مانده را ببرند یا اینکه بگویی آنچه که قبلاً برده‌ای دوباره بیاورند.