هوش مصنوعی: در شب بر خاک دراز می‌کشم و امیدوارم که در کوی تو کسی از دسته‌ام در روز نتواند بیاید و مزاحم ما شود.

هوش مصنوعی: این شب که به میهمانی تو می‌روم، از روی غیرتم مجبورم به دیگران نگاه نکنم، تا مبادا چشمم به تو نیفتد!

هوش مصنوعی: در این باغی که هر پرنده‌ای به دنبال گل می‌گردد، من آن پرنده‌ای هستم که وقتی روی هر گلی را می‌بینم، به یاد چهره‌ی تو می‌افتم.

هوش مصنوعی: اگر من از برگشتن تو به کوی خود ناراحت هستم، وقتی می‌بینم که دیگران هم به اندازه من از این موضوع دلخور هستند، احساس بهتری پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: به زیبایی و جاذبه‌ات مجذوب شدم و زبانم بند آمده است، زیرا نمی‌خواهم با کسی غیر از تو صحبت کنم و می‌ترسم که در گفتگو با کسی دیگر، چشمان تو را که سخن می‌گویند، فراموش کنم.

هوش مصنوعی: هر بار که دلم به سوی تو کشیده می‌شود، از درد و رنجی که حس می‌کنم خودم را عقب می‌کشم و با یاد تو به یاد خاطراتم می‌افتم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم بگم که جان دادن در عشق چقدر زیباست، حتی اگر به قیمت کشته شدن من تمام شود. بهتر است چنین سرنوشتی را بپذیرم تا اینکه تو به خاطر من زجر بکشی یا ناراحت شوی.

هوش مصنوعی: در آن مجلس هیچ‌کس از وضعیت من خبر ندارد. باید نگاهی به رقبایم بیندازم و نگاهی هم به تو.

هوش مصنوعی: به خاطر مهربانی‌ات، امیدم به غیر تو به یکباره قطع می‌شود و هر سحر، شب به یاد تو مانند سگی به تو ناله می‌زنم.