هوش مصنوعی: چرا از درد و غم من، که دل و جانم را آزار می‌دهد، خبری نداری؟ نه درمانی برایم می‌فرستی و نه اجازه می‌دهی که آرام بگیرم!

هوش مصنوعی: من بارها به خاطر خشم تو گفتم که می‌خواهی خونم را بریزی، اما من به تو پاسخ منفی ندادم. بارها به طرز عاجزانه‌ای از تو خواستم که آیا می‌توانم لبت را ببوسم، اما تو هرگز جواب آری ندی.

هوش مصنوعی: به خاطر وفاداری زیادت، به دیگران گفتم، اما حالا که می‌خواهم چیزی بگویم، از شرمساری نمی‌توانم سرم را بالا بگیرم و در برابر مردم حاضر شوم.

هوش مصنوعی: من مانند شکارچی هستم که وقتی از چنگال تو فرار می‌کنم، به خونم کشیده می‌شوم؛ هم‌چنین مانند غم هستم که وقتی از دست شکارچی می‌گریزد، دو قدم بیشتر نمی‌تواند بدود که دوباره آن شکارچی به سراغش می‌آید!

هوش مصنوعی: امیدوارم که این مشکلات به زودی تمام شود و بتوانم جانم را همچون جان شیرینم در دشت خاکی تو بگذارم.

هوش مصنوعی: هرچند که هزاران معشوقه را دیده‌ام، اما زیبایی تو را انتخاب کرده‌ام؛ با اینکه زخم‌های زیادی بر دلم نشسته، اما تنها یک زخم از همه آن‌ها برایم اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر دلخوری و حس ناراحتی، من نیازی به شکایت ندارم. خاموشی من از عشق، برایم ضرری نداشت و از صبر و تحمل، تاثیری را در آه و ناله‌ام مشاهده نکرده‌ام.